Ζήτω το ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου 1940

Ήταν 15 Αυγούστου του 1940.

Ο λαός της Ελλάδας προσκυνούσε ταπεινά την Δέσποινα του Αρχιπελάγους

στην Τήνο όταν το ιταλικό υποβρύχιο χτύπησε ύπουλα και βύθισε το αντιτορπιλικο«Έλλη» με τους φτωχούς προσκυνητές, τις γυναίκες, τους γερόντους και τ' άρρωστα

παιδιά.

Κι ήταν πικρό χάραμα της 28ης Οκτωβρίου του 1940 όταν οι σειρήνες με το

τρομακτικό ουρλιαχτό τους ανακοίνωναν στο Πανελλήνιο ότι η φασιστική Ιταλία με

έγγραφο τελεσιγραφικό ζητούσε από τον πρωθυπουργό της Ελλάδας να της

παραχωρήσει τμήματα του εδάφους της.

Και η απάντηση της Ελληνικής κυβέρνησης ήταν το λακωνικό μα περίτρανο

«ΟΧΙ».

Ένα «ΟΧΙ» που το στήριξε ο Ελληνικός λαός με πρωτοφανή προθυμία και

αυταπάρνηση, απλά και αυτονόητα σαν φυσιολογική εκδήλωση της Ελληνικής ψυχής

όπως αυτή διαπλάστηκε ανάμεσα στους αιώνες.

Γιατί τα μεγάλα κεφάλαια της Ελληνικής ιστορίας αρχίζουν και τελειώνουν με ένα

μεγάλο «ΟΧΙ».

Ο πόλεμος είναι πια πραγματικότητα.

Τα παιδιά της πατρίδας μας, συνεπή με την ιστορία του έθνους, ανάμεσα σε

χαρμόσυνες κωδωνοκρουσίες, με το χαμόγελο στα χείλη, τραγουδώντας, ρίχνονται

στο πανηγύρι του πολέμου με ασυγκράτητο ενθουσιασμό.

Ούτε ο βαρύς χειμώνας, ούτε η δύναμη του ισχυρού αντιπάλου, ούτε κι αυτός ο

θάνατος ακόμα ανακόπτουν την ορμή τους

Η νίκη αρχίζει να φτερουγίζει πάνω από τα ελληνικά όπλα από τις πρώτες ακόμα

στιγμές που έληγε το ιταλικό τελεσίγραφο. Από εκείνο το πρωινό της 28ης Οκτωβρίου

του 1940, αρχίζει η απογείωση της ελληνικής ψυχής για να μεταρσιωθεί σε άφταστα

ύψη δόξας και ηρωισμού. Δεν έμεινε γωνιά της γης με Έλληνες που το «ΟΧΙ» να μην

δονήσει την Ελληνική καρδιά και να εμφυσήσει θερμή την πνοή της αντίστασης.

Οι αναγγελίες των νικών διαδέχονται η μια την άλλη. Τα δάση της Πίνδου

γεμίζουν από Ιταλούς νεκρούς. Την 21η Νοεμβρίου καταλαμβάνεται η Κορυτσά ενωακολουθούν οι καταλήψεις της Μοσχόπολης, του Πόγραδετς, της Πρεμετής, των

Αγίων Σαράντα, του Δελβίνου και του Αργυροκάστρου για να ολοκληρωθούν με την

κατάληψη της ηρωικής Χειμάρας και της Κλεισούρας.

Οι καμπάνες χτυπούν χαρμόσυνα ανεβάζοντας κατακόρυφα το ηθικό του

λαού και του ανδρειωμένου στρατού μας.

Η υποδουλωμένη μέχρι τότε Ευρώπη παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα την μικρηΕλλάδα που τολμά να αντιταχθεί με το μικρό της ανάστημα και την μεγάλη καρδιά,

αλλά και με την αυτοπεποίθηση την οποία γεννά η ιδέα της τιμής και της Ελευθερίας

στη πολεμόχαρη βία του Ιταλικού φασισμού. Οι νίκες των Ελλήνων ηλεκτρίζουν πια

κάθε αγνή συνείδηση της ανθρωπότητας, ενώ εκπέμπουν μια λάμψη απείρου ηθικής

εκτάσεως σ' όλη την οικουμένη.

Σύσσωμος ο παγκόσμιος τύπος ασχολείται με τα Ελληνικά κατορθώματα και

παρομοιάζει τους αγώνες της Ελλάδας κατά του Μουσολίνι με τον αγώνα του

Λεωνίδα των Θερμοπυλών κατά του Ξέρξη.

Η γενναιοψυχία των Ελλήνων φωτίζει σαν ήλιος φωτεινός ένα σκοτεινοκόσμο. Στα χιονοσκέπαστα βουνά της Πίνδου μέσα σ' ένα βαρύ και αδυσώπητο

χειμώνα, οι λόγχες των ευζώνων ορμούν ακάθεκτα, απτόητα εμπρός στο βωμό της

θυσίας με εύψυχο θάρρος και απόλυτη πίστη στα μεγάλα ιδανικά κατατροπώνοντας

τον εχθρό.

Αλλά τα ανδραγαθήματα των Ελλήνων ηρώων δεν περιορίζονται μόνο στη στεριά Τα

υποβρύχια Αδρίας, Παπανικολής, Λάμπρος Κατσώνης, Πρωτέας, Τρίτωνας και ο

εμπορικός στόλος εκδικούνται περίλαμπρα τον εγκληματικό τορπιλισμό της«Έλλης». Στο έργο τους αυτό βοηθά και η γενναία αεροπορία μας με τις επιτυχείς

αναγνωρίσεις και τους βομβαρδισμούς. Σπουδαία και η συμβολή του άμαχου πληθυσμού και ιδίως ο άξιος κάθε έξαρσης υπέροχος ηρωισμός των γυναικών της Πίνδου, οι οποίες αψηφώντας κάθε κίνδυνο και κόπο μεταφέρουν πολεμοφόδια, τροφές και νερό σε μέρη δύσβατα συντελώντας έτσι με την αυτοθυσία τους στην επιτυχή δράση του Εθνικού στρατού.

Έτσι, η φασιστική επίθεση των Ιταλών αποτυγχάνει παταγωδώς με τέτοιο περίλαμπρο τρόπο και ο ιταλικός στρατός συντρίβεται οριστικά.

Ο ρόλος όμως των ελληνικών όπλων δεν τελειώνει εδώ στα βουνά της Αλβανίας.

Ένα δεύτερο « ΟΧΙ» ακολουθεί αυτό της 28ης Οκτωβρίου ενάντια αυτή τη φορά στο Γερμανό δικτάτορα Χίτλερ που κλήθηκε να βοηθήσει τους Ιταλούς συμμάχους του. Πάνω στα οχυρά της Μακεδονίας και της Θράκης, στο Ρούπελ, στο Περιθώρι, στο Λίσσε, στον Εχίνο γράφονται νέες σελίδες άφταστης δόξας

Επτά μήνες η αιματοβαμμένη Ελλάδα πάλεψε ολομόναχη σαν λιοντάρι στο μέσο ενός κολοσσιαίου και τρομερού Κυκλώνα. Ώσπου η αντοχή της εξαντλήθηκε με αποκορύφωμα τη βεβήλωση της αιώνιας Ακρόπολης των Αθηνών όταν υψώθηκε στην κατοικία των αρχαίων Ολύμπιων Θεών η σημαία του άδικου νικητή με τον αγκυλωτό σταυρό.

Ήταν 6 Απριλίου του 1941 όταν οι Γερμανοί κατέλαβαν την Αθήνα. Μια κατοχή που κράτησε 3 ολόκληρα μαρτυρικά χρόνια. Εκατόμβες αθώων ψυχών χάνουν τη ζωή τους από βασανιστήρια, πείνα, κακουχίες στα Καλάβρυτα, το Δίστομο, στο Κάνδανο της Κρήτης και αλλού. Χωριά καίγονται. Αρχαία μνημεία βεβηλώνονται, πλουτοπαραγωγικές πηγές καταστρέφονται. Αλλά η αδάμαστη ψυχή των Ελλήνων πάντοτε επιβλητική και περήφανη δεν κάμπτεται. Παρά τις τρομερές πιέσεις, βάσανα και εκτελέσεις το Ελληνικό πνεύμα αντιστέκεται στη φρικτή δουλεία. Παραμένει ατάραχο και αδέσμευτο ενώ ο έρωτας για την ελευθερία γιγαντώνεται και η Εθνική ενότητα αντλεί καρτερία για αμείλικτο κατά των αξονικών δυνάμεων αγώνα ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ. Ακολουθεί η μάχη της Κρήτης. Οι λεοντόκαρδοι Κρήτες με την απαράμιλλη αγωνιστικότητα τους αντιστάθηκαν γενναία στην Γερμανική βαρβαρότητα, κατορθώνοντας έτσι να καθυστερήσουν τις πολεμικές επιχειρήσεις του Γερμανικού αρχηγείου.

Τέλος στις 12 Οκτωβρίου του 1944 η Γερμανική κατοχή τελειώνει. Η Αθήνα απελευθερώνεται.

Η γαλανόλευκη κυματίζει ξανά στον Ιερό βράχο της Ακρόπολης. Το τέλος της τραγωδίας του πολέμου βρήκε τους Έλληνες πληγωμένους αλλά όρθιους. Ο Ελληνικός λαός πάντα πρωτοπόρος έλαμψε στην ιστορία των αιώνων με το θάρρος του και τη ζωτικότητά του.

Απέδειξε για μια ακόμα φορά σ' όλη την οικουμένη ότι όταν ένα έθνος μπορέσει να κινηθεί ολόψυχα για τη δικαίωση της ανθρώπινης λαχτάρας για την ελευθερία τότε πραγματοποιεί τον ενδοξότερο θρίαμβο της Αρετής και θεμελιώνει το λαμπρότερο εγκόσμιο μεγαλείο.

Εκεί τοποθετείται η ιστορική αξία της 28ης Οκτωβρίου του 1940 Όσοι κατέχουν το βαθύτερο νόημα της ιστορίας γνωρίζουν ότι το Ελληνικό «ΟΧΙ» του "40 δεν ήταν συμπτωματική εκδήλωση περιστάσεων, αλλά συνειδητή έκφραση πεποιθήσεων ριζωμένων από μακρούς αιώνες στα σπλάχνα της Φυλής μας.

Πολιτογραφημένη είναι από τρεις χιλιετίες η Ελευθερία στη μικρή μας χώρα Αυτή τη βραχώδη, κυματόδαρτη Ευρωπαϊκή γωνιά της Μεσογείου διάλεξε η Μοίρα για θέατρο των μεγαλύτερων αγώνων του πολιτισμού. Εδώ υψώθηκαν δια μέσου των αιώνων τα λαμπρότερα τρόπαια του πνεύματος, του θριάμβου της δημοκρατίας.

Τα ωραιότερα σύμβολα που γαλβανίζουν τις πολιτισμένες ψυχές όλου του κόσμου,

φέρνουν τα ονόματα του Μαραθώνα, των Θερμοπυλών, της Σαλαμίνας, φέρνουν το

όνομα του Μεσολογγίου.

Στα βουνά της Αλβανίας το όνομα της ΠΙΝΔΟΥ υψώθηκε ιερό σύμβολο των

ελεύθερων λαών και των ελεύθερων ανθρώπων σε στιγμές αγωνίας και απόγνωσης. Η

πολεμόχαρη βία του Άξονα έγραψε πάνω στο στήθος της υποδουλωμένης Ευρώπης το

περίκαυστο «ΝΑΙ» της υποταγής. Και μόνο η φτωχή μας χώρα τόλμησε να υψώσει

το γυμνό της χέρι και να χαράξει στον ουρανό με την φλόγα της πίστης και με το

αίμα της θυσίας το αθάνατο «ΟΧΙ» της Ελευθερίας,

Ένα «ΟΧΙ» που δεν το κράτησε για τον εαυτό της η Ελληνική ψυχή. Σύμφωνα με την

προαιώνια υψηλή της παράδοση το χάρισε αιματόβρεχτο και δαφνοστόλιστο σ' όλους

τους Ελεύθερους λαούς της Γης

Δεν αναφέρεται στην ιστορία των Εθνών πιο λακωνικό, πιο εύγλωττο αλλακαι πιο πειστικό παγκόσμιο κήρυγμα. Δύο μόνο συλλαβές το αποτελούσαν: «ΟΧΙ». Κι

όμως οι δυο αυτές συλλαβές είχαν την δύναμη να διασπάσουν τον ψυχικό πυρήνα της

Ανθρωπότητας. Ανατίναξαν μ' αυτές στον αέρα τον σιδηροπαγή μηχανισμό της

υλικής βίας, και ανύψωσαν στα ζοφερά μεσούρανα του πλανήτη μας την

ηλιοστάλακτη σημαία της ηθικής πίστης. Ο Ελληνικός σπινθήρας αναφλόγισε ξανά,

στα βασανισμένα στήθη εκατομμυρίων ανθρώπων, την μισοσβυσμένη θρυαλλίδα της

Ελπίδας.

Την 28η Οκτωβρίου του 1940 η Ελλάδα βροντοφώνησε:

«ΟΧΙ»! Δεν θα ποδοπατηθούν οι ιερές αρχές της Ελευθερίας, της Δικαιοσύνης, της

Αξιοπρέπειας.

«ΟΧΙ»! Δεν θα στερηθεί κανείς λαός το αναφαίρετο δικαίωμα που καλείται

"αυτοδιάθεση".

«ΟΧΙ»! Δεν θα γίνουν οι πολιτισμένοι λαοί σιωπηροί συνένοχοι βαρύτατης

προσβολής των Ιερών Συμβόλων του Χριστιανισμού και μαζί της Εθνικής τιμής των

πρωτοπόρων της συμμαχικής νίκης.

«ΟΧΙ»! Την ηθική ανατροφή που έδωσε σ' όλους τους λαούς του κόσμου το αίμα της

μεγάλης θυσίας, δεν θα την ανατρέψουν οι στενόκαρδοι υπολογισμοί χαμηλών

παρασκηνιακών συμφερόντων.

Με το ίδιο «ΟΧΙ» θ’ απαντήσουμε και εμείς οι νεοέλληνες σε κάθε ατιμωτικηξενοκίνητη πρόκληση εμποτισμένοι με το ιστορικό νόημα της 28ης Οκτωβρίου. «ΟΧΙ»!

Δεν ήταν ψέμα όσα πιστέψανε οι ήρωες του 1940.

Η Δημοκρατία, η Ελευθερία, η Δικαιοσύνη, η Αξιοπρέπεια είναι ιδεώδη αθάνατα,

είναι δυνάμεις ακατάλυτες. Θριάμβευσαν ανά τους αιώνες και θα εξακολουθούν να

θριαμβεύουν όσο υπάρχουν αθάνατες Ελληνικές ψυχές ανένδοτες να καταπνίξουν το

θάρρος τους, να στραγγαλίσουν την Ανδρεία τους, ν' απαρνηθούν την Ελευθερία

τους.

Ας είναι ευλογημένες οι στιγμές εκείνης της ημέρας και η ανάμνηση τους ας

αποτελέσει για το Έθνος το αιώνιο έμβλημα αδιάσπαστης ενότητας και σύμπνοιας

και αιώνια πηγή των υψηλότερων και ευγενέστερων υπέρ της ανθρωπότητας

εμπνεύσεων.

Σοφιανοπούλου Χρυσάνθη

Νηπιαγωγός

ΠΑΝ.ΣΥ.ΦΙ ΑΠΟΕΛ

Ως ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Φιλάθλων του Αθλητικού Ποδοσφαιρικού Ομίλου ΕΛΛΗΝΩΝ Λευκωσίας θα θέλαμε να σχολιάσουμε το πρόσφατο γεγονός όπου στο εξωτερικό μαζεύτηκαν υπογραφές από συγκεκριμένη οργάνωση που θέλει να καταγγείλει με αυτό τον τρόπο το πανό που αναρτήθηκε στο ΓΣΠ, όταν αγωνιστήκαμε εναντίον της Αγγλικής Τσέλσι, και αναφέρει σε 10 διαφορετικές γλώσσες ότι η Κύπρος είναι ΕΛΛΗΝΙΚΗ. Αυτή η οργάνωση, η οποία αντιπροσωπεύει τουρκικά συμφέροντα, φρόντισε ώστε να καταγγελθεί η ομάδα μας.

Εμείς όμως δηλώσαμε επανειλημμένα πως ο Σύνδεσμος πέραν του ότι θα είναι η ασπίδα του ΑΠΟΕΛ, έχει ως υποχρέωση να εκφράζει τα ιδανικά της ομάδας και πάνω από όλα να αντιπροσωπεύει το «Ε» της λέξης ΑΠΟΕΛ. Εμείς είμαστε που στον αγώνα χειροσφαίρισης Κύπρος – τουρκία το 2003 με τεντωμένα και αλύγιστα τα χέρια τραγουδούσαμε τον Εθνικό Ύμνο, εμείς ήμασταν όταν τον Αύγουστο του 2006 μέσα στην Τραπεζούντα σχηματίσαμε τη φράση Η ΚΥΠΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ κι εμείς ήμασταν που πριν δυο βδομάδες αναρτήσαμε μέσα στο ΓΣΠ, το εν λόγο πανό.

Αντιλαμβανόμαστε ότι κάποιοι σε αυτό το νησί και όχι μόνο, είτε είναι απλοί πολίτες, είτε πολιτικά πρόσωπα, είτε δημοσιογράφοι, προφανώς ενοχλούνται όταν τους υπενθυμίζουμε τις πραγματικότητες που συνδέουν την Κύπρο μας με τον Ελληνισμό, όμως αυτό δεν θα αποτελέσει ποτέ την αφορμή για να σταματήσουμε να εκφράζουμε τα ιδανικά του έθνους. Δεχόμαστε επίσης, πως κάποιοι πιθανόν να αντιδρούν με αυτό τον τρόπο επειδή ενοχλούνται που ο ΘΡΥΛΟΣ αγωνίζεται στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση της Ευρώπης, και γι’ αυτό προσπαθούν να δημιουργήσουν εχθρικό κλίμα εναντίων της οικογένεια του ΑΠΟΕΛ. Αυτό μας αφήνει παντελώς αδιάφορους. Το μόνο που θα πετύχουν αυτοί οι ανθέλληνες είναι να μας δώσουν ακόμη περισσότερη δύναμη για να στεκόμαστε ασπίδα της ομάδας και των ιδανικών μας, και να υπενθυμίζουμε σε όλους ότι ναι, η Κύπρος πάντοτε ΗΤΑΝ, ΕΙΝΑΙ και θα ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ.

Εθνική Παλιγγενεσία 1821

Στις 25 του Μάρτη ένα ολόκληρο Έθνος αποφάσισε να ξεσηκωθεί ενάντια στην δουλεία, στην καταπίεση, στα εξωφρενικά τουρκικά σχέδια. Υπέρ μιας ελεύθερης χώρας, ενός ανεξάρτητου Έθνους με κέντρο τον λαό του.
Στις 25 του Μάρτη ο Παλαιόν Πατρών Γερμανός ύψωσε στους Ελληνικούς ουρανούς την σημαία της επανάστασης, προσευχήθηκε στην Παναγία και έδωσε το έναυσμα για μια τεράστια Εθνική επανάσταση που η ελληνικότητα της έφτασε και στην νήσο μας Κύπρο.
Ο ελληνικός λαό ξύπνησε ξαφνικά και χωρίς την λογική του ,ότι θα νικήσει, είπε το περίφιμο ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ που κοσμεί μέχρι σήμερα την βαμμένη με αίμα ηρώων ελληνική μας σημαία.
Η Κύπρος μας , που πολλοί θέλουν να την παραμερίσουν από το υπόλοιπο Έθνος, έδωσε κι αυτή το λιθαράκι της για την αποκατάσταση της ελευθερίας σ' ολόκληρο τον ελληνικό χώρο. Έστειλε εθελοντές, πολλοί σφάχτηκαν. Η θυσία του Εθνομάρτυρα μας Κυπριανού είναι θυσία για την Ελλάδα και την Ορθοδοξία.
Το λιγότερο που έχουμε να κάνουμε εμείς σήμερα προς εκτίμηση για το τι έκαναν οι πρόγονοι μας για μας είναι να υψώσουμε μια γαλανόλευκη έξω απ' το μπαλκόνι μας, έξω απ΄το σπίτι μας και να θυμηθούμε τις θυσίες των αθανάτων!

Δίπλα η σημαία της Κύπρου κατά την Ελληνική μας Επανάσταση(προς αυτούς που προσπαθούν να πουν ότι η επανάσταση δεν είχε σχέση με την Κύπρο).
Αλλά... η ιστορία ΔΕΝ ξεγράφεται. Αυτός ο τόπος είναι Ελληνικός!

Υποστράτηγος Τάσος Μάρκου, ο αθάνατος

Σήμερα Κυριακή, το Παραλίμνι αποδίδει στον ήρωά του, υποστράτηγο Τάσο Μάρκου, την οφειλόμενη τιμή και τιμά την αιώνιά του μνήμη, με τα αποκαλυπτήρια του ανδριάντα του ήρωα, που θα τελέσει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ο ορειχάλκινος ανδριάντας του ήρωα βρίσκεται στη γωνιά της πλατείας της εκκλησίας του Παραλιμνίου, εδώ απ' όπου ξεκίνησε ο ήρωας στα νιάτα του τη μεγάλη και ανυποχώρητη πορεία του προς τη δόξα. Εδώ απ' όπου νεαρός ξεκίνησε για την Αθήνα, για τη Σχολή Ευελπίδων, για να δώσει στον ενθουσιασμό και τον πατριωτισμό του την επιστημονική κατάρτιση για να γίνει ένας εξαίρετος, λαμπρός αξιωματικός του ελληνικού στρατού.
Επιστρέφει σήμερα, ολοζώντανος και αμετακίνητος, όπως αμετακίνητος στις αρχές του υπήρξε στη ζωή του. Υπηρέτησε ιδανικά και αρχές, χωρίς να υποχωρήσει ούτε ένα βήμα. Αγωνίστηκε ως τομεάρχης της ΕΟΚΑ, στον ανεπανάληπτο εκείνο ηρωικό αγώνα, που κάποιοι σήμερα προσπαθούν να τον παρουσιάσουν με σκιές και μαύρες τρύπες. Ο Τάσος Μάρκου βρισκόταν πάντα στις φωτεινές κορυφές. Και το 1955 και το 1963 και το 1974. Με τα σημερινά μέτρα κάποιων οπαδών του «καλού κλίματος», ο ήρωας Τάσος Μάρκου πρέπει να αποκαλείται υπερεθνικιστής. Κάποιοι ήδη τον κατατάσσουν ανάμεσα στα μέλη της «παράνομης εξτρεμιστικής οργάνωσης». Και συμμετείχε με τρόπο ενεργό στις δραστηριότητες της οργάνωσης ΑΚΡΙΤΑΣ, που έσωσε τη Λευκωσία στα χρόνια της τουρκοανταρσίας. Ελπίζω οι σημερινοί τουρκολάγνοι και απολογητές του Ταλάτ να μην τον χαρακτηρίζουν τουρκοφάγο, για να μας πουν ότι φταίμε κι εμείς και ο Τάσος Μάρκου και πρέπει να πάρουμε το μερίδιο της ευθύνης μας και να δεχτούμε τους όρους του κατακτητή. Ο Τάσος Μάρκου υπεράσπισε με ηρωισμό και αυτοθυσία τη Λευκωσία και την κυβέρνηση του Εθνάρχη Μακαρίου από την ανταρσία των Τούρκων, που την οργάνωσε και την καθοδηγούσε το βαθύ κράτος του τουρκικού επεκτατισμού. Ο Τάσος Μάρκου, όμως, σε πείσμα όλων των νεοφανών πατριωτών της επαναπροσέγγισης, θα στέκεται αιώνια στη γωνιά της πλατείας στο Παραλίμνι περήφανος, με το τιμημένο όπλο του στο χέρι, με τη στολή του Έλληνα αξιωματικού, ανίκητος και αποφασιστικός να φωνάζει σε όλους για ελευθερία και δημοκρατία και να δείχνει το δρόμο προς την απελευθέρωση, ως προϋπόθεση της επανένωσης. Δεν δείλιασε ούτε το 1974, όταν -χούντα, Τούρκοι και οι ξένοι προστάτες της- επιχείρησαν από τότε τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και τη διχοτόμηση της Κύπρου. Και μας καλεί και σήμερα να μην υποκύψουμε, να μην ενδώσουμε, αλλά να ενεργούμε με εθνική αξιοπρέπεια και αποφασιστικότητα.
Ο Τάσος Μάρκου ήξερε να αγωνίζεται. Ολόκληρη η ζωή του ήταν ένας αγώνας ελευθερίας και ο θάνατός του μια πράξη ελευθερίας. Δεν πολεμούσε μόνο όταν ήλπιζε και επιδίωκε τη νίκη. Πολεμούσε και όταν δεν είχε καμιά ελπίδα. Όταν οι άλλοι υποχωρούσαν. Αυτός στεκόταν στην πρώτη γραμμή του μετώπου, στην πρώτη γραμμή της αντίστασης, στην πρώτη γραμμή για το θάνατο, που ποτέ του δεν φοβήθηκε, στην πρώτη γραμμή για τη δόξα και την αξιοπρέπεια που τον οδήγησε στην αθανασία. Η ιστορία του δεν επιδέχεται αναθεώρηση ούτε επιτρέπει παραχάραξη για χάρη του «καλού κλίματος».
Το Παραλίμνι τον τιμά. Παίρνει από το ηρωικό βλαστάρι του την πνοή της αντίστασης και του ανυποχώρητου αγώνα για εθνική δικαίωση και του ανταποδίδει τη ζωή της αιωνιότητας. Αιώνια θα στέκεται στη γωνιά της πλατείας μας, θα μας κοιτάζει με το αγέρωχό του βλέμμα, θα μας δείχνει το όπλο του που ποτέ δεν εγκατέλειψε, θα μας θυμίζει ότι οι Έλληνες αγωνίζονται για την πατρίδα, για την ελευθερία, για τη δόξα και για την εθνική αξιοπρέπεια. Αιωνία σου η μνήμη, αθάνατε υποστράτηγε της εθνικής αξιοπρέπειας και της αιώνιας δόξας. Το Παραλίμνι και η Κύπρος θα σε θυμούνται πάντα.

Από την σημερινή

07/12/2008 | ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ Θ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗ

Γρηγόρης Αυξεντίου: ο Σταυραετός του Μαχαιρά

Τον ρώτησαν " Για τους πολιτικούς τι έχετε να πείτε;". και απάντησε: ".. οι πολιτικοί κάνουν την καριέρα τους, την δική τους ζωή παίρνουν αποφάσεις, και μεις κάνουμε άλλη ζωή συνεχίζουμε την ζωή μας." Αυτός ήταν ο Αυγουστής Ευσταθίου ο οποίος απάντησε στην ερώτηση ενός δημοσιογράφου.. Έπειτα γύρισε να φύγει απ' τον τόπο που έμαθε τι σημαίνει ζωή και θάνατος και πήρε το χέρι μου, και μας είδε όλους του νέους μαζί, χάρηκε πολύ. Και μας εμψύχωσε λέγοντας "Νέοι μου!" και έφυγε. Σταθερός στα ιδανικά του και τα πιστεύω του ήξερε και ξέρει τι θέλει.. Πραγματικός ήρωας. Μαζί με τον Αυξεντίου ίσως έμαθε τα πιό μεγαλειώδη πράγματα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Πώς πεθαίνει κάποιος, πώς αγωνίζεται, με ποιον τρόπο, γιατί είχε έναν μεγάλο "μάστρο" ένα "μάστρο" που προτίμησε να θυσιαστεί για την Κύπρο μας παρά να παραδωθεί και η μάνα του να πεί το περίφημο "Κάλλιο μια φούχτα στάχτη, παρά γονατισμένος ο γιόκκας μου.." Το Έπος της ΕΟΚΑ έκλεισε, μα άφησε πίσω δυνατές θυσίες, δυνατά τραντάγματα που κάνει πολλές φορές να κλείνουν τα στόματα τους οι γνωστοί-άγνωστοι ανθέλληνες... Αυξεντίου, μια μέρα ας πραγματοποιηθεί το όνειρο σου... ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ

"Ζήτω η ΈΝΩΣΙΣ" και ξεψύχησε το ηρωικό παλικάρι..

Ο Πετράκης Γιάλλουρος που αναφώνησε "Ζήτω η Ένωσις πριν ξεψυχήσει

Για τον Πετράκη Γιάλλουρο ότι και να πούμε θα ναι λίγα.. Από τους 1ους ήρωες μας της ΕΟΚΑ 1ος στις επάλξεις εκεί που τον ζητούσε η πατρίδα. Μόνο μια σιδερένια σφαίρα τον έκανε να λυγίσει και πριν ξεψυχήσει να πει αυτό το σύνθημα που έγινε βίωμα, το σύνθημα που έγινε αγώνας, το σύνθημα που έγινε ιδεολογία: "Ζήτω η ΕΝΩΣΙΣ". Ναι, τα παιδιά αυτά για την ΕΝΩΣΗ πέθαναν και για την Λευτεριά της Κύπρου μας! ΜΟΝΟ! Ούτε για κολοβή ανεξαρτησία πέθαναν ούτε για κάτι άλλο! Μόνο για ιδανικά.. Ελευθερία Εθνική Ολοκλήρωση. 1ος μπροστά σημαιοφόρος της ΑΝΕ (Άλκιμος Νεολαία ΕΟΚΑ) ήταν έτοιμος να δώσει τα πάντα για την γη των προγόνων του! Ακόμα και την ζωή του! Πέθανε και ταυτόχρονα άφηνε πίσω του ένα έπος, έπος ενός ήρωα ενός νέου λεβέντη που άφησε τα πάντα πίσω του και προχώρησε μπροστά στον αγώνα για δικαίωση από τον βάρβαρο Άγγλο κατακτητή. ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ ΗΡΩΑ ΜΑΣ! Όσο ξέρουμε και μείς οι άθλιοι, συνεχιστές του αγώνα σου.. Βιογραφικό του Ήρωα.

<<7>>
<<Ο 18ετής μαθητής της Στ' τάξεως του γυμνασίου Αμμοχώστου, Πετράκης Ζαχαρία Γιάλλουρου, εφονεύθην σήμερον την πρωίαν, βληθείς στο στήθος υπό σφαίρας άγγλου στρατιώτου, διαρκούσης μαθητικής διαδηλώσεως διαμαρτυρίας για το κλείσιμον του Γυμνασίου Αμμοχώστου. Ο φονευθείς εκηδεύθην ψες εν μέσω συγκινητικών εκδηλώσεων εις το χωρίον του Ριζοκάρπασο.>>
(Δημοσίευμα της εποχής)

<<Τότε δεν υπήρχεν ηλεκτρισμός. Κι ο κόσμος άναψεν "λουξ" και φανάρια πετρελαίου. Θα' ταν 6.30 μμ περασμένες. Και η διαταγή του δήμιου της Κύπρου Τζων Χάρτινγκ, ήταν ρητή. Ο νεκρός έπρεπε να ταφεί την ίδιαν ημέρα. Χωρίς να περιμένουν τους γονιούς του από την Αγγλίαν. Και ο Πετράκης θάφτηκε νύχτα στην γενέτειρά του με το αμυδρό φως των φαναριών, με τη συνοδεία της λαοθάλασσας, που έψαλλε έκλαιγε, και άπλωνε τη βροντερή κραυγή του αγώνα στο έρεβος της σκλαβιάς που σκέπαζε το Ριζοκάρπασο. Ο εκλιπών ήτο ο σημαιοφόρος του Γυμνασίου και υπόδειγμα καλού μαθητού...>>
(Αφήγηση)

Γεννήθηκε στο χωριό Ριζοκάρπασο, της επαρχίας Αμμοχώστου, στις 29 Αυγούστου 1938.
Φονεύθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1956 στην Αμμόχωστο από Άγγλους, κατά τη διάρκεια μαχητικής διαδήλωσης την οποία καθοδηγούσε.
Γονείς : Ζαχαρίας και Αννεζού Γιάλλουρου
Αδέλφια : Λευτέρης, Μαρία, Καίτη, Νίκος, Γιάννης

Ο Πετράκης Γιάλλουρος φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο Ριζοκαρπάσου, και όταν φονεύθηκε, ήταν τελειόφοιτος του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου. Ψηλός, λεπτός, με σγουρά μαλλιά και γαλανά μάτια και πάντα πρώτος στα μαθήματά του, ο Πετράκης ήταν ο σημαιοφόρος στις εκδηλώσεις του σχολείου του.

Λόγος του και κουβέντα του, αφηγείται η μάνα του, ήταν πάντα η Ελλάδα. Καημός του και πόθος, όνειρο και τραγούδι του, η ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.

“Να αγωνιζόμαστε πρέπει, μάνα, να αγωνιζόμαστε για την Κύπρο μας”.

Ήταν ο υπεύθυνος των μαθητικών ομάδων του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου στον αγώνα της ΕΟΚΑ. Καθήκοντά του ήταν η οργάνωση των μαθητών του σχολείου του, η γραφή και διδασκαλία τραγουδιών αγωνιστικού περιεχομένου, η διανομή φυλλαδίων, η απόκρυψη και διακίνηση οπλισμού, η μεταφορά της αλληλογραφίας και η οργάνωση μαχητικών μαθητικών διαδηλώσεων. Για τις δραστηριότητές του αυτές είχε επισημανθεί από τους κατακτητές, οι οποίοι και τον κυνηγούσαν.

Στις 6 Φεβρουαρίου 1956 οι μαθητές του Γυμνασίου Αμμοχώστου συγκρούστηκαν με το στρατό και η κυβέρνηση διέταξε το κλείσιμο του Γυμνασίου. Την επομένη, 7 Φεβρουαρίου 1956, μεγάλη δύναμη μαθητών του Γυμνασίου και του Εμπορικού Λυκείου Αμμοχώστου συγκεντρώθηκαν στην οδό Ερμού και οργάνωσαν διαδήλωση. Κατά τη διάρκειά της έστησαν οδοφράγματα και λιθοβολούσαν τους Άγγλους στρατιώτες. Εκείνοι χρησιμοποίησαν πραγματικά πυρά εναντίον των διαδηλωτών. Κατά την αποχώρηση, Άγγλος στρατιώτης στόχευσε και πυροβόλησε τον Πετράκη Γιάλλουρο στο μέρος της καρδιάς. Ο Πετράκης προχώρησε δέκα βήματα περίπου, κραύγασε “ζήτω η ένωση” και έπεσε. Ήταν ο πρώτος μαθητής που το αίμα του πότισε τη γη της ελληνικής Κύπρου. Η θυσία του θα διδάσκει στις επόμενες γενιές το δρόμο της αρετής και του καθήκοντος για την ελευθερία της πατρίδας.

Σαν σήμερα ΕΝΩΤΙΚΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ

Κάθε χρόνο στις 15 Ιανουαρίου αναλογίζομαι διάφορα πράγματα. Έρχονται στο μυαλό μου οι ασπρόμαυρες εικόνες και τα ζοφά βίντεο. Οι νέοι να τρέχουν στους δρόμους να διαδηλώνουν και οι μεγαλύτεροι να πηγαίνουν να ψηφίζουν. Ούτε προεδρικές ήταν, ούτε βουλευτικές ούτε κάτι απλό- συνηθισμένο, ήταν περί της υποθέσεως της Κύπρου. Ήταν για την ΕΝΩΣΗ με την μητέρα Ελλάδα. Αισθάνομαι περηφάνια, γιατί κάποτε αυτός ο λαός, αν και φτωχός, όχι τόσο μορφωμένος αποφάσισε να αιτηθεί δημοκρατικά το αίτημα που οποιοσδήποτε λαός είχε το δικαίωμα να ζητήσει: Την αυτοδιάθεση και την Εθνική ανεξαρτησία. Όμως παρόλο το δημοψήφισμα, τον αγώνα της ΕΟΚΑ των Κυπρίων, τις τόσες αιτήσεις για Ένωση, μας έριξαν και πάλι στο βούρκο των “μεγάλων” δυνάμεων πλασάροντας μας μια δοτή, άδικη, ρατσιστική δημοκρατία. Σήμερα 15 Ιανουαρίου 2009 τίποτα δεν θυμίζουν τις ένδοξες ιστορικές στιγμές της Κύπρου μας. Οι πολιτικοί συνεχώς πουλάνε, η κυβέρνηση κάνει την νέα μεταρρύθμιση στην πλύση εγκεφάλου, ο κόσμος ξεχνά τι έγινε σαν σήμερα. Σήμερα λοιπόν επέτειο της αρχής του Ενωτικού Δημοψηφίσματος ας αναλογιστούμε όλοι μας το βάρος της συνείδησης μας ως Κύπριοι και ως απόγονου αυτών που αγωνίστηκαν για αυτό το μέγα όραμα. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ , όσο κι αν θέλουν τα κόμματα να το κάνουμε, το Ενωτικό δημοψήφισμα μα πιο πολύ τους αγώνες αυτού του λαού που έκανε για Λευτεριά και Εθνική ολοκλήρωση. Όπως είχε πει και ο επαναστάτης στην Κούβα Αργεντίνος Ερνέστο Τσεκεβάρα: “Αξίζει να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει.” , υπάρχουμε για αυτό το όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να μας κάψει. ΖΗΤΩ Η ΛΕΥΤΕΡΙΑ!

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΜΑΤΣΗΣ Ιδεολόγος της Ένωσης

19 Νοεμβρίου, ο κυπριακός Eλληνισμός τιμά ένα από τα πιο επίλεκτα παιδιά του. Τον Σταυραετό του Πενταδακτύλου, τον Κυριάκο Μάτση, που το ηρωικό του τέλος, το φθινοπωρινό εκείνο μεσημέρι του 1958, δεν ήταν τίποτε άλλο από το επιστέγασμα μιας λαμπρής αγωνιστικής πορείας.

Ο θάνατός του στο κρησφύγετο του Δικώμου ήταν η φυσική κατάληξη ενός ιδεολόγου, οραματιστή και αγωνιστή, που μπήκε στο καμίνι των εθνικών αγώνων από τα μαθητικά θρανία.Ο Κυριάκος Μάτσης είναι αναμφισβήτητα μια από τις πιο αξιοθαύμαστες φυσιογνωμίες του Εθνικο-απελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ. Ο Μάτσης είχε το χάρισμα να συνδυάζει τον οραματισμό και τον πολιτικό ρεαλισμό με την αγωνιστική διάθεση. Τα στοιχεία αυτά είναι εκ των ων ουκ άνευ στην ανάδειξη των χαρισματικών ηγετών.

Η όλη προσωπικότητα του Μάτση διαγράφεται μέσα από τα ίδια τα κείμενά του, πολύτιμη κληρονομιά κι αυτά όπως η θυσία του. Ο Μάτσης ήταν ένας συνειδητός ιδεολόγος της Ένωσης αλλά και της πραγματοποίησης όλων των Εθνικών διεκδικήσεων.

«Εξοχότατε, ού περί χρημάτων των αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί αρετής. Λυπούμαι, διότι με έχετε προσβάλει με την πρότασή σας».

Κυριάκος Μάτσης

πηγή: apoellas.com

ΕΝ ΕΝΑΤΗ ΙΟΥΛΙΟΥ

Ενώ οι πολιτικάντηδες κάνουν τον λαό να ξεχνά τα πάντα. Να αγνοά οτιδήποτε φανερώνει και μαρτυρεί την ύπαρξη μας, να συνεχίζει να ξεπουλούν ότι δήποτε ελληνικό και να λεηλατούν την Εθνική μας συνείδηση κάποιοι πέθαναν για αυτό τον λαό, κάποιοι ναι είχαν το θάρρος να ορθώσουν ανάστημα προς τον εχθρό και προς τον αφελληνισμό της νήσου, της ελληνικότητα μας νήσου.

Εν ενάτη Ιουλίου ο Αρχιεπίσκοπος Εθνάρχης Εθνομάρτυρας Κυπριανός αρνήθηκε να σωθεί από τις παροτρύνσεις του φίλου του Τούρκου της Κύπρου Κκιόρογλου για πολλές φορές και προτίμησε να απαγχονιστεί και να καταταχθεί στο Πάνθεον των Ελλήνων Ηρώων. Μεταξύ άλλων είπε ο Κκιορογλου που «ήταν πολλά καλή πολλά καλή η ψυχή του»: "Εν' έσσω μου, Τζιυπριανέ, τ' αμάξιν μου ζεμένον,
τ' αμάξιν μου, Τζιυπριανέ, εν' έσσω αντροσιασμένον,
τζι' αν θέλης για να ποσπαστής που σίουρην κρεμμάλλαν
τζι' αν θέλης που τον θάνατον να φύης να γλυτώσης,
να πας με το χαρέμιν μου κρυφά κρυφά στην Σκάλαν,
τα κουσουλάτα εν' αννοιχτά, να πάης να τρυπώσης.

Εν ενάτη Ιουλίου, ο Εθνομάρτυρας Κυπριανός είπε μεταξύ άλλων το περίφημο «Η Ρωμιοσύνη εννά χαθεί όντας ο κόσμος λείψει» σφραγίζοντας έτσι για ακόμα μια φορά την επιγραφή «Κύπρος νήσος Ελληνική».

Εν ενάτη Ιουλίου, απέδειξε για ακόμη μια φορά τι εστί ελληνική ψυχή και χάραξε το δικό του στίγμα στην Εθνική Αντίσταση.

Η προκλητικότητα του Τούρκου πασά δεν αφήνει τον Εθνομάρτυρα μας να αποσιωπήσει και να πει αυτό που έπρεπε να πει, δηλαδή να βγάλει ασπροπρόσωπους τους ήρωες μας που πέθαναν για αυτόν τον τόπο, που έδωσαν το είναι τους για το μέλλον μας.

"Η Ρωμιοσύνη εν φυλή συνότζιαιρη του κόσμου,
κανένας δεν εβρέθηκεν για να την-ι-ξηλείψη,
κανένας, γιατί σιέπει την που τάψη ο Θεός μου.
Η Ρωμιοσύνη εν να χαθή, όντας ο κόσμος λείψη!

Σφάξε μας ούλους τζι' ας γενή το γαίμαν μας αυλάτζιν,
κάμε τον κόσμον ματζιελλειόν τζιαι τους Ρωμιούς τραούλλια,
αμμά ξέρε πως ίλαντρον όντας κοπή καβάτζιν
τριγύρου του πετάσσουνται τρακόσια παραπούλια.
Το 'νιν αντάν να τρώ' την γην τρώει την γην θαρκέται,
μα πάντα τζιείνον τρώεται τζιαι τζιείνον καταλυέται.»

Ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Κυπριανός γεννήθηκε το 1756 στο χωρίο Στρόβολος, κοντά στην Λευκωσία. Σε μικρή ηλικία μπήκε δόκιμος στο μοναστήρι του Μαχαιρά, όπου έμαθε τα πρώτα γράμματα. Αργότερα μετακινήθηκε στο μετόχι του μοναστηριού στον Στρόβολο και έτσι είχε την ευκαιρία να φοιτά στην «Σχολή Ελληνικών Γραμμάτων Και Μουσικής», στην Λευκωσία. Το 1781 χειροτονήθηκε διάκονος και το 1783 πήγε μαζί με άλλο ιερωμένο του Μοναστηριού στην Μολδοβλαχία για έρανο υπέρ της μονής Μαχαιρά. Στις παραδουνάβιες ηγεμονίες παρέμεινε συνολικά 19 χρόνια, χειροτονήθηκε ιερομόναχος και φοίτησε σε ελληνική σχολή του Ιασίου.

Επέστρεψε στην Κύπρο το 1802, όπου μετά από σύντομη διαμονή στο μοναστήρι του Μαχαιρά και στο μετόχι του στον Στρόβολο, έγινε Οικονόμος στην Αρχιεπισκοπή. Το 1810 χειροτονήθηκε Αρχιεπίσκοπος Κύπρου και ανέλαβε το δύσκολο έργο της εξόφλησης των υπέρογκων χρεών της Αρχιεπισκοπής. Εν τούτοις δεν δίστασε να δαπανήσει για την ίδρυση «Ελληνικής Σχολής» (στα ανατολικά του κτηρίου της Αρχιεπισκοπής), η οποία εξελίχθηκε αργότερα στο Παγκύπριο Γυμνάσιο. Ταυτόχρονα, ενίσχυσε τα μοναστήρια, φρόντισε την καταπολέμηση της ακρίδας και συνέβαλε στην είσπραξη των φορών των οθωμανικών αρχών κατά τέτοιο τρόπο ώστε να αποφεύγονται οι βιαιότητες τους εις βάρος των Χριστιανών. Επίσης κατόρθωσε να βελτιώσει τα οικονομικά της αρχιεπισκοπής.

Δεν είναι γνωστό πότε μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και από ποιόν. Όμως το 1820 έδωσε στο Φιλικό Δημήτριο Ίπατρο, που τον επισκέφθηκε, υπόσχεση για οικονομική βοήθεια. Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους, ο Υψηλάντης έστειλε το συνεργάτη του Αντώνιο Πελοπίδα να παραλάβει τη «γενναία εισφορά» του Αρχιεπισκόπου, στέλνοντας του μαζί με τις ευχαριστίες του, και το συνθηματικό μήνυμα ότι «η έναρξη του σχολείου εγγίζει», υπονοώντας τον επικείμενο ξεσηκωμό. Η Φιλική Εταιρεία είχε αποφασίσει, αυτή καθ´ εαυτή η Κύπρος, να μην αναλάβει ένοπλο αγώνα, λόγω κυρίως της γεωγραφικής της θέσης, αλλά να περιοριστή σε υλική βοήθεια. Ταυτόχρονα κάλεσε τον Αρχιεπίσκοπο «να σκεφθεί πώς να διαφυλάξει το ποίμνιο του από τους κατοίκους εκεί εχθρούς».

Ένα μήνα μετά την έναρξη της επανάστασης, εκδόθηκε σουλτανικό διάταγμα για τον αφοπλισμό των χριστιανών της Κύπρου, που εκτελέστηκε χωρίς αντίσταση. Ο Αρχιεπίσκοπος με εγκύκλιο του, που θυμίζει ανάλογη ενέργεια του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε´, καλούσε τους Έλληνες να υπακούσουν και να παραμείνουν ήρεμοι και αδρανείς. Πέραν της εγκυκλίου, έδωσε και διαβεβαιώσεις στον κυβερνήτη της Κύπρου Κιουτσούκ Μεχμέτ για τη νομιμοφροσύνη των Ελλήνων.

Παρά τις προσπάθειες του Αρχιεπισκόπου να διαφυλάξει την ειρήνη στο νησί, οι τουρκικές αρχές ήταν αποφασισμένες να προχωρήσουν σε ενέργειες εκφοβισμού του λαού. Με αφορμή προκηρύξεις που διένειμε στη Λάρνακα ο Αρχιμανδρίτης Θεοφύλακτος Θησέας, ο Κιουτσούκ κατήγγειλε στην Υψηλή Πύλη ότι οι Έλληνες Κύπριοι ετοίμαζαν επανάσταση, υποβάλλοντας ταυτόχρονα και κατάλογο προγραφών επιφανών προσώπων. Μετά την έγκριση του αιτήματός του, ο Κυβερνήτης προχώρησε σε συλλήψεις, δημεύσεις περιουσιών και εκτελέσεις. Την 9η Ιουλίου άρχισε η μεγάλη σφαγή των αρχιερέων και των προκρίτων του νησιού. Πρώτος απαγχονίστηκε ο Αρχιεπίσκοπος και ακολούθησε ο αποκεφαλισμός των Μητροπολιτών Πάφου, Κιτίου και Κυρηνείας. Τον επόμενο χρόνο ο Σουηδός επισκέπτης Μπέργκρεν έγραψε ότι «η Παναγία ντύθηκε παντού στα μαύρα, πολλά σπίτια ήταν πιτσιλισμένα με αίμα».

Ο Αρχιεπίσκοπος Κυπριανός γνώριζε τον επικείμενο θάνατό του. Ο άγγλος περιηγητής Carne, που τον είδε πριν από τα γεγονότα της 9ης Ιουλίου, αναφέρει ότι ο Αρχιεπίσκοπος του είπε: «Ο θάνατός μου δεν είναι μακριά. Ξέρω πως μόνο ευκαιρία περιμένουν, για να με θανατώσουν». Και ενώ γνωρίζει την επικείμενη θανάτωσή του, εκούσια αποφασίζει να παραμείνει στην έπαλξή του, διασώζοντας την αξιοπρέπεια του Έλληνα και αντιμετωπίζοντας το θάνατο ως μια προσφορά προς το έθνος και το ποίμνιό του. Αρνήθηκε να φύγει από το νησί, για να σώσει τη ζωή του, λέγοντας ότι θα παρέμενε, για να προσφέρει κάθε δυνατή προστασία στο λαό του και να χαθεί μαζί του.

Ο ποιμενάρχης της Κύπρου Κυπριανός επεχείρησε να κρατήσει λεπτές ισορροπίες ανάμεσα στο ευκταίο και το εφικτό, ανάμεσα στη φιλοπατρία και τα ποιμαντορικά του καθήκοντα, υποστηρίζοντας από τη μια την επανάσταση στην Ελλάδα, αλλά ταυτόχρονα αποφεύγοντας να αναμίξει την Κύπρο ενεργά σ´ αυτή. Όμως όποιες και να ήταν οι επιλογές του, οι περιστάσεις και τα πάθη δε θα του επέτρεπαν να αποτρέψει την καταστροφή για το νησί. Πρώτο θύμα ήταν ο ίδιος. Αρνούμενος να εγκαταλείψει το ποίμνιό του, βάδισε συνειδητά προς την αγχόνη, κερδίζοντας την αθανασία στη συλλογική μνήμη του ελληνισμού. Σ´ αυτή του την απόφαση εκδηλώνεται η ελληνορθόδοξη παράδοση της Κύπρου και συμπυκνώνεται το υπεριστορικό πνεύμα του ελληνισμού στον αγώνα του για την πατρίδα και την ελευθερία. Αυτό το πνεύμα εκφράζει και η απάντηση που έδωσε στις απειλές του Τούρκου κυβερνήτη της Κύπρου περί αφανισμού των Ρωμιών, με την οποία διασώζει ταυτόχρονα και την εθνική μας αξιοπρέπεια:

Η Ρωμιοσύνη έν φυλή συνότζιαιρη του κόσμου

Κανένας δεν ευρέθηκε για να την ιξηλείψη

Κανένας γιατί σσιέπει την πού τάψη ο Θεός μου.

Η Ρωμιοσύνη εν να χαθή όντας ο κόσμος λείψη.

29 ΜΑΙΟΥ: ΗΜΕΡΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

29 ΜΑΙΟΥ: ΗΜΕΡΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

Αντιγράφουμε απο www.apoellas.com :





Η 29η Μαΐου δεν είναι μια μέρα που φέρνει στη μνήμη μας μόνο την τραγική εικόνα της Βασιλεύουσας που εκπορθείται από τους Τούρκους του Μωάμεθ Β΄. Δεν είναι μόνο η εικόνα του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου ΙΑ που πέφτει μαχόμενος στις επάλξεις σαν κοινός στρατιώτης.

Είναι ταυτόχρονα και μια μέρα εθνικής υπερηφάνειας. Μια μέρα που παρ΄ όλη την τραγικότητα της, αναδεικνύει συγχρόνως και το μεγαλείο του Ελληνορθόδοξου πολιτισμού που πρωτοδημιουργήθηκε κάτω από τον ίσκιο του Βυζαντινού δικέφαλου. Μη έχοντας άλλη μέρα μνήμης, η μέρα αυτή προσφέρεται και για ένα απολογισμό. Έναν απολογισμό που δείχνει ότι η συνεργασία Ελληνισμού και Ορθοδοξίας πέτυχε να κρατήσει στη ζωή για περισσότερο από χίλια χρόνια μια αυτοκρατορία.

Δεν είναι λίγες οι φορές που μπροστά στο φάσμα της καταστροφής η εκκλησία έδωσε τους θησαυρούς της στον αυτοκράτορα για να ενισχύσει τον στρατό. Ή άλλες φορές που οι εκκλησιαστικοί ηγέτες εμψύχωναν τον λαό της Πόλης για να αντικρούσει τις πολιορκίες όταν ο αυτοκράτορας και ο στρατός έλειπαν σε εκστρατείες. Από την άλλη πάλι ο αυτοκράτορας δεν μπορούσε να μένει απαθής σε περιόδους που η εκκλησία ταλανιζόταν από διάφορες κρίσεις. Έτσι συγκαλούσε συνόδους, πολλές φορές και οικουμενικές για να λύσει τα προβλήματα αυτά που δεν περιορίζονταν στους εκκλησιαστικούς κύκλους αλλά συντάραζαν και την αυτοκρατορία.

Η σύνδεση του Ελληνισμού με την ορθοδοξία γίνεται από το 324 οπόταν ο Μέγας Κωνσταντίνος μεταφέρει την πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας από τη Ρώμη στο Βυζάντιο. Αν και η μεταφορά της πρωτεύουσας οφείλεται κυρίως σε στρατιωτικές σκοπιμότητες ωστόσο δεν έλειπαν και τα προσωπικά κίνητρα του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Αυτή ακριβώς η θέση που κτίστηκε η Κωνσταντινούπολη, στη θέση της παλιάς μεγαρικής αποικίας, έδωσε ώθηση στα άλλα πνευματικά κέντρα του Ελληνισμού να λάμψουν και να μεταδώσουν το φως τους μέσα από αυτή την αχανή αυτοκρατορία σε όλο τον κόσμο. Αλλά και στον θρησκευτικό τομέα τα πράγματα δεν ήταν διαφορετικά. Ο Κωνσταντίνος ο οποίος έβλεπε με συμπάθεια τον Χριστιανισμό μετέφερε την πρωτεύουσα του κράτους του από το κέντρο της ειδωλολατρίας σε μια περιοχή η οποία δεν είχε ακόμα σπιλωθεί σε τέτοιο βαθμό. Συγκεκριμένα στο Βυζάντιο είχαν κτιστεί από πριν σειρά ολόκληρη από εκκλησίες. Η Κωνσταντινούπολη γίνεται έτσι το κέντρο απ΄ όπου διαδίδεται σε όλο τον κόσμο το φως και οι αξίες του Ελληνορθόδοξου πολιτισμού.

Την αρχή της πτώση έφεραν όχι μόνο νέοι, περισσότεροι και φοβερότεροι εχθροί που εμφανίστηκαν στα σύνορα της αυτοκρατορίας τον 6ον και έπειτα 11ον αιώνα (Σλάβοι, Τούρκοι, Νορμανδοί, Άραβες κ.α) αλλά και ο δάκτυλος των δυτικών και περισσότερο του Πάπα. Με την Δ σταυροφορία που είχε τάχα ως σκοπό την ανακατάληψη των Ιεροσολύμων, οι δυτικοί άρχοντες προέλασαν προς την πόλη την οποία κατέλαβαν το 1204 (φέτος συμπληρώνονται 800 χρόνια). Έτσι η βασιλίδα των πόλεων αλώνετε για πρώτη φορά στην ιστορία της. Ήταν το πρώτο ισχυρό κτύπημα απ΄ όπου η αυτοκρατορία παρά τις κάποιες επόμενες εκλάμψεις δεν μπόρεσε να ανακάμψει. Ο πάπας βλέποντας τη δεινή κατάσταση που είχε περιπέσει η αυτοκρατορία με τους μακρόχρονους πολυμέτωπους αγώνες που διεξήγε και αντιλαμβανόμενος την βοήθεια που χρειάζονταν οι Βυζαντινοί, εκμεταλλεύτηκε το θέμα. Για να παράσχει βοήθεια έθετε ως όρο την ένωση των εκκλησιών και ουσιαστικά την υποταγής της ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας στην παπική. Παρά τις διπλωματικές προσπάθειες μερικών αυτοκρατόρων που κήρυξαν την ένωση ο λαός της Πόλης κρατούσε μια αγέρωχη στάση αρνούμενος να αυτοεξευτελιστεί. Ότι ήταν γραφτό από τον Θεό να γίνει θα γινόταν αργά ή γρήγορα.




Τον Απρίλιο του 1453 ο Μωάμεθ Β΄ συγκέντρωσε όλο το στράτευμά του μπροστά από τα τείχη της Πόλης και στέλλει τελεσίγραφο στον Κωνσταντίνο. Η απάντηση περίφανη. Άρμοζε σ’ ένα Έλληνα. Άρμοζε στον τελευταίο αυτοκράτορα του Βυζαντίου. "ΤΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΝ ΣΟΙ ΔΟΥΝΑΙ, ΟΥΤ' ΕΜΟΝ ΕΣΤΙ ,ΟΥΤ' ΑΛΛΟΥ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΟΥΝΤΩΝ ΕΝ ΑΥΤΗ. ΚΟΙΝΗ ΓΑΡ ΓΝΩΜΗ ,ΠΑΝΤΕΣ ΑΥΤΟΠΡΟΑΙΡΕΤΩΣ ΑΠΟΘΑΝΟΥΜΕΝ ΚΑΙ ΟΥ ΦΕΙΣΟΜΕΘΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΗΜΩΝ...". 52 μέρες μάχονταν οι Βυζαντινοί εναντίων των Τούρκων στην έσχατη αυτή προσπάθεια να περισώσουν την πρωτεύουσα της άλλοτε κραταιάς Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Οι εχθροί παρόλη την αριθμητική τους υπεροχή (δεκαπλάσιοι) δεν κατάφερναν να λυγίσουν την αντίσταση. Τα κίνητρα που έδινε ο Μωάμεθ για πολυήμερη λεηλασία της Πόλης δεν έφερναν αποτέλεσμα. Ήταν όμως αρκετή μια πύλη να ξεχαστεί(;) ανοιχτή για να συμβεί το μοιραίο. Οι Τούρκοι μπήκαν κρυφά στην Πόλη και το ξημέρωμα τους βρήκε μέσα στην Πόλη πίσω από τις γραμμές των υπερασπιστών της. Τότε άρχισε η τελευταία σκηνή του δράματος. Μάχες σώμα με σώμα. Ο αυτοκράτορας βλέποντας το χρέος που τον βάραινε αφαίρεσε από πάνω του τα αυτοκρατορικά σύμβολα και ρίχτηκε κι αυτός στη μάχη. Το τέλος του χάνεται στα όρια του μύθου. Άγγελος Κυρίου κατέβηκε από τον ουρανό και τον μετέφερε μαρμαρωμένο σε κάποια κρύπτη στην Αγία Σοφία. Και βρίσκεται εκεί ακόμα. Με το σπαθί στο χέρι περιμένει να έρθει ξανά η κατάλληλη ώρα που θα έρθει ο άγγελος να του δώσει ζωή και να αγωνιστεί μαζί με του Έλληνες να πάρουν αυτό που δικαιωματικά τους ανήκει. Αυτό που οι άπιστοι μέχρι σήμερα βρωμίζουν με την παρουσία τους.
Σώπασε κυρα Δέσποινα και μην πολυδακρύζεις. Πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα ‘ναι.

Η άλωση

Στην υπερχιλιετή ζωή της η Ανατολική Ρωμαϊκή, η Βυζαντινή, αυτοκρατορία, απέκρουσε τις επιθέσεις των Σλάβων (540, 559, 581), Περσών και Αβάρων (626), Αράβων (669-79 και 717-18), Βουλγάρων (813, 913 και 924) και Ρώσων (τέσσερις επιθέσεις μεταξύ 860-1043). Το 1204 οι σταυροφόροι κατάφεραν να αλώσουν την βασιλίδα των πόλεων αλλά το 1261 ο Μιχαήλ Παλαιολόγος ανακαταλαμβάνει την Πόλη. Ώσπου εμφανίστηκαν μπροστά από τα τείχη της Πόλης οι Τούρκοι…

Οι πολιορκητές ανέρχονταν σε 150.000 στρατιώτες και πλαισιώνονταν από τεχνίτες, εργάτες, υπηρέτες, κλπ. και μεγάλο πλήθος ατάκτων. Ηταν άριστα οργανωμένοι, εκπαιδευμένοι και φανατισμένοι από τους δερβίσηδες (Τούρκους μοναχούς), που κυκλοφορούσαν στο στρατόπεδο και τόνωναν την πολεμική ορμή του πλήθους. Ο πολεμικός στόλος αποτελούμενος από 400 πλοία έφθασε στο Βόσπορο στις 12 Απριλίου.

Ο πληθυσμός της Πόλης δεν ξεπερνούσε τα 50.000 άτομα. Οι Βυζαντινοί στρατιώτες ανέρχονταν σε 5.000 και 2.000 οι ξένοι, κυρίως Γενουάτες και Βενετοί. Μάλιστα 700 Γενουάτες είχαν φθάσει με δυο καράβια στις 26 Ιανουαρίου 1453 και αρχηγό τον έμπειρο Ιωάννη Ιουστινιάνη. Τα τείχη είχαν επισκευαστεί βιαστικά, και εκβαθύνθηκε η τάφρος. Συγκεντρώθηκαν τρόφιμα, ενώ τα κειμήλια των εκκλησιών δόθηκαν για να κοπούν νομίσματα και να πληρωθούν οι στρατιώτες.

Στις 21 Μαίου ο Μωάμεθ ζήτησε την παράδοση της πόλης και υπόσχονταν στον Κωνσταντίνο και σε όσους ήθελαν ότι θα μπορούσαν να φύγουν ελεύθεροι από την πόλη. Ο τελευταίος Αυτοκράτορας ήξερε πως η Δύση και η τύχη του είχαν γυρίσει την πλάτη. Όμως εκεί "αυτοπροαιρέτως" στάθηκε ανδρείως και κοίταξε κατά πρόσωπο τον Τούρκο και τον θάνατο. "Το δε την πόλιν σοι δούναι, ούτ' εμόν έστιν ούτ' άλλου των κατοικούντων εν ταύτη. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών".

Στις 27 Μαίου άρχισε σφοδρός βομβαρδισμός. Τα τείχη είχαν πάθει σοβαρές ζημιές όμως οι υπερασπιστές της Πόλης, έστηναν ξύλινους φράκτες από μεγάλα δοκάρια και γέμιζαν τις τρύπες και τις ρωγμές των τειχών με ξύλα και πιθάρια από χώμα.

Στις 28 Μαίου ο αυτοκράτορας συγκέντρωσε το φοβερό εκείνο βράδυ της Δευτέρας όλους τους άρχοντες, και τους βαθμοφόρους του στρατού, στους οποίους είπε τα παρακάτω λόγια: «…Ξέρετε πολύ καλά, αδέρφια μου, ότι για τέσσερις λόγους είμαστε υποχρεωμένοι να προτιμήσουμε το θάνατο παρά τη ζωή. Πρώτον, για την πίστη και τη θρησκεία μας, δεύτερον, για την πατρίδα, τρίτον, για το βασιλιά, τον αντιπρόσωπο του Κυρίου μας, και τέταρτον, για τους συγγενείς και τους φίλους μας. Αν λοιπόν, αδέρφια μου, πρέπει να αγωνιζόμαστε μέχρι θανάτου για έναν από τους παραπάνω λόγους, τότε έχουμε υποχρέωση να πολεμάμε ακόμα σκληρότερα αν πρόκειται και για τα τέσσερα μαζί, διαφορετικά θα χάσουμε τα πάντα… Στα συγκλονιστικά αυτά λόγια του Αυτοκράτορα, δακρυσμένοι απαντούν όλοι: "Αποθανόμεν υπέρ της Χριστού Πίστεως και της Πατρίδος ημών !"

Ξημέρωνε 29 Μαϊου 1453. Εδώ και πενήντα δύο ημέρες ο τουρκικός στρατός, ορκισμένος στον ιερό πόλεμο κατά των απίστων, πολιορκεί την Κωνσταντινούπολη. Η μεγάλη τάφρος μπροστά από τα απόρθητα τείχη της Πόλης έχει γεμίσει από τα πρησμένα σώματα των εκλεκτών του Μωάμεθ. Στα τείχη ανεμίζουν οι Αυτοκρατορικοί Δικέφαλοι. Στην πύλη του Αγίου Ρωμανού έφιππος ο Κωνσταντίνος. Ξεκίνησε η τελική επίθεση των Τούρκων σε πολλά μέρη των τειχών, αλλά με επίκεντρο την Πύλη του Αγίου Ρωμανού, διότι εκεί το τείχος είχε σχεδόν καταπέσει. Μια πρώτη έφοδος εκεί, καθώς και μια δεύτερη, μεγαλύτερη, αποκρούστηκαν ύστερα από μάχες σώμα προς σώμα, στις οποίες ήταν παρόντες ο γενουάτης στρατηγός Ιουστινιάνης και ο Κωνσταντίνος. Τότε ο μωάμεθ διέταξε να προχωρήσουν νέα τάγματα, που ως τότε δεν είχαν πάρει μέρος στη μάχη, και άρχισε η τρίτη, σφοδρότερη έφοδος. Οι δυνάμεις των πολιορκημένων είχαν εξαντληθεί. Ο Ιουστινιάνης τραυματίστηκε και εγκαταλείποντας τη θέση του κατέφυγε μαζί με τα στρατεύματά στον Γαλατά όπου πέθανε μετά από λίγες μέρες. Η αποχώρησή του προκάλεσε σύγχυση και οι Τούρκοι άρχισαν να εισβάλλουν στην πόλη κατά μάζες ανάμεσα από τα ερείπια του τείχους.

Μια μισάνοιχτη πόρτα, πετυχαίνει ό,τι δεν κατόρθωσαν τα κανόνια του Ούγγρου Ουρβανού… Οι Τούρκοι μπήκαν στην Πόλη και το ξημέρωμα τους βρήκε μέσα στην Πόλη πίσω από τις γραμμές των υπερασπιστών της. Τότε άρχισε η τελευταία σκηνή του δράματος. Μάχες σώμα με σώμα. Ο αυτοκράτορας βλέποντας το χρέος που τον βάραινε αφαίρεσε από πάνω του τα αυτοκρατορικά σύμβολα και ρίχτηκε κι αυτός στη μάχη. Έπεσε στα τείχη σαν απλός στρατιώτης. Η Πόλις εάλω! Νωρίς το πρωί της 29η Μαϊου 1453 η μακροβιότερη αυτοκρατορία στην ιστορία είχε καταλυθεί.

Το τέλος του αυτοκράτορος Κωνσταντίνου ΙΑ' Παλαιολόγου, του τελευταίου αυτοκράτορα του Βυζαντίου, χάνεται στα όρια του μύθου.

Το όνομά του και η ιστορία του Μαρμαρωμένου Βασιλιά έγιναν τραγούδι στο στόμα και ελπίδα στην καρδιά των υπόδουλων Ελλήνων... Άγγελος Κυρίου μαρμάρωσε τον Κωνσταντίνο τη στιγμή που οι Αγαρηνοί εφορμούσαν ασεβώς στην θεοφύλακτη Πόλιν. Ο Αυτοκράτορας μαρμαρώθηκε και δεν πέθανε... περιμένει το άγγιγμα του Αγγέλου που θα του δώσει το ξίφος για να κυνηγήσει όχι μόνο τους κατακτητές ως εκεί απ'όπου ξεκίνησαν -την κόκκινη Μηλιά- αλλά ακόμα και τον αδερφό του και τον ανηψιό του που αργότερα τούρκεψαν και πολέμησαν τους Έλληνες. Για να επιβάλλει ποινή σε όσους ατίμασαν το αίμα και τα δάκρυα του Γένους...για να γίνει τιμωρός τους...

"Σώπασε κυρά Δέσποινα, και μη πολυδακρύζεις,
πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικά μας είναι".