Μνημόσυνο Στρατηγού Γεώργιου Γρίβα Διγενή

«Σιωπά το Έθνος και θρηνεί για τον χαμό του Γρίβα
για τον χαμό του Διγενή, κλάψε Ελλάς πατρίδα.»

Σήμερα 24 Ιανουαρίου τελέστηκε το ετήσιο μνημόσυνο του Αρχηγού της ΕΟΚΑ Στρατηγού Γεώργιου Γρίβα Διγενή. Γεννήθηκε στη Χρυσαλινιώτισσα, στη Λευκωσία της Κύπρου, στις 5 Ιουλίου 1897 και μεγάλωσε στο χωριό Τρίκωμο της επαρχίας Αμμοχώστου. Αφού τελείωσε το σχολείο του Τρικώμου, πήγε στη Λευκωσία όπου φοίτησε στο Παγκύπριο Γυμνάσιο (1909-1915), διαμένοντας στην οικία της γιαγιάς του.

Το 1916 μπήκε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων από την οποία αποφοίτησε το 1919 με το βαθμό του ανθυπολοχαγού Πεζικού. Συμμετείχε στη Μικρασιατική εκστρατεία όπου πολέμησε γενναία. Για τη δράση του παρασημοφορήθηκε και προάχθηκε σε υπολοχαγό. Αργότερα, επιλέχθηκε να φοιτήσει στη Γαλλική Ακαδημία Πολέμου. Το 1925 προάχθηκε σε λοχαγό και το 1935 σε ταγματάρχη. Με την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου μετατέθηκε στη διεύθυνση επιχειρήσεων του Γενικού Επιτελείου Στρατού. Κατά την ιταλική εισβολή εναντίον της Ελλάδας ο Γρίβας μετατέθηκε στο αλβανικό μέτωπο, ύστερα από διαρκή του αιτήματα, όπου και υπηρέτησε ως επιτελάρχης της ΙΙ Μεραρχίας. Κατά την διάρκεια της Γερμανικής κατοχής ίδρυσε στην Αθήνα την Οργάνωση Χ. Το 1946 παραιτήθηκε από την ενεργό υπηρεσία με το βαθμό του αντισυνταγματάρχη.

Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας μετέβη μυστικά στην Κύπρο με το ψευδώνυμο Διγενής και ίδρυσε την ΕΟΚΑ της οποίας ήταν και ο στρατιωτικός αρχηγός (πολιτικός αρχηγός ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος) με στόχο την εκδίωξη των Βρετανών από το νησί και την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Η Βουλή των Ελλήνων, με το Νόμο 3944 που δημοσιεύτηκε στο Φύλλο της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως Α 51 στις 20 Μαρτίου 1959, προήγαγε ομόφωνα το Γεώργιο Γρίβα από αντισυνταγματάρχη σε αντιστράτηγο, του απένειμε ειδική σύνταξη, καθώς επίσης και τον τιμητικό τίτλο του "Αξίου Τέκνου της Πατρίδος". Η Ακαδημία Αθηνών απένειμε στο Γρίβα το Χρυσό Μετάλλιο, την ύψιστη τιμή απ' όσες διαθέτει, κατά την πανηγυρική της συνεδρία της 24ης Μαρτίου 1959.

Ενωτικό Δημοψήφισμα 1950

“Λόγος του και κουβέντα του, ήταν πάντα η Ελλάδα. Καημός του και πόθος,
όνειρο και τραγούδι, η ένωση της Κύπρου μας με την Ελλάδα”

Το ιστορικό Ενωτικό Δημοψήφισμα των Κυπρίων της 15ης Ιανουαρίου του 1950 κατά το οποίο 215.108 από τους 224.747 ψηφοφόρους υπέγραψαν την αξίωση για την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, ήταν μια καθαρή έκφραση των εθνικών αισθημάτων και των πόθων των Ελλήνων της Κύπρου. Των πόθων που επιζητούσαν από πάντοτε οι Έλληνες κάτοικοι της Κύπρου, την Ένωση δηλαδή με την Μητέρα Πατρίδα μας , Ελλάδα, ταυτίζοντας έτσι την κρατική μας φυσιογνωμία με την Εθνική μας ολοκλήρωση.

Το 1949 η Ιερά Συνοδός, αποφάσισε να προτείνει στην αποικιοκρατική κυβέρνηση να καλέσει τον λαό σε δημοψήφισμα, έτσι ώστε ο ίδιος να αποφανθεί για το μέλλον του. Μετά την αναμενόμενη αντίδραση από την κυβέρνησημ η οποία απέρριψε την πρόταση αυτή, η Ιερά Συνοδός αποφάσισε να καλέσει η ίδια τον λαό σε δημοψήφισμα για να εκφράσει την βούληση του σχετικά με το πολιτικό του μέλλον. Η ιδέα του δημοψηφίσματος συζητήθηκε σε σύσκεψη του Γραφείου Εθναρχίας την 1η Δεκεμβρίου 1949 και αποφασίστηκε να οργανωθεί από την Εθναρχία - Εκκλησία. Ημερομηνία του δημοψηφίσματος ορίστηκε η 15η Ιανουαρίου του 1950.

Στις 8 Δεκεμβρίου 1949 κυκλοφόρησε εθναρχική εγκύκλιος, σύμφωνα με την οποία ο λαός της Κύπρου καλείτο να επιτελέσει ξανά το καθήκον του προς την πατρίδα ενωμένος και αδιάσπαστος: ‘Δι’ Ένωσιν και μόνον Ένωσιν ηγωνίσθης επί τόσα έτη. Ένωσιν και μόνον Ένωσιν καλείσαι να επισφραγίσεις διά της ψήφου σου. Σύνθημα μοναδικόν έστω διά πάντας: Ένωσιν και μόνον Ένωσιν. Και δι΄αυτήν να δοθή η ψήφος και του τελευταίου Κυπρίου...’

Την μέρα του δημοψηφίσματος, η προσέλευση του λαού στις εκκλησίες, σε κάθε πόλη και χωριό υπήρξε εντυπωσιακή. Οι καμπάνες των εκκλησιών ηχούσαν χαρμόσυνα και πυκνές ομάδες ανθρώπων κάθε ηλικίας και κοινωνικής τάξης κατευθύνονται προς τους ναούς. Σκηνές ενθουσιασμού εκτυλίσσονται στις πλατείες, τα πεζοδρόμια, τα σωματεία και στα προαύλια των εκκλησιών. Πριν την έναρξη του Δημοψηφίσματος, έγινε δέηση σε όλους τους ναούς της Κύπρου προς τον Κύριο για την επιτυχία του. Οι Έλληνες της Κύπρου, πίστευαν ότι η Ένωση τους στον βασικό Εθνικό τους κορμό ήταν θέμα χρόνου κι ο διακαής τους πόθος, αλώβητος κι άσβεστος από ποτέ πλημμύρισε τις καρδιές τους.

Έτσι λοιπόν, παρά τις όποιες απειλές των Άγγλων προς τους δημοσίους υπαλλήλους και Έλληνες πολίτες του Κυπριακού λαού, το 95.7% των ψηφοφόρων τάχθηκαν υπέρ της Ένωσης.

Μετά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος όπου όπως είδαμε πιό πάνω, η καθολική ψηφοφορία του λαού ψήφισε για την Ένωση με τη μάνα Ελλάδα, ο Βρετανός κυβερνήτης της Κύπρου Sir Andrew Wright, δήλωσε ξανά πως για την Βρετανία το Κυπριακό ζήτημα ήταν κλειστό. Για προβολή και αξιοποίηση του δημοψηφίσματος στο εξωτερικό, τετραμελής Κυπριακή αντιπροσωπεία επισκέφθηκαν πρώτα την Αθήνα όπου έτυχαν ενθουσιώδης υποδοχής και ακολούθως μετέβησαν στο Λονδίνο όπου τόσο ο Βρετανός πρωθυπουργός, όσο και ο Υπουργός αποικιών αρνήθηκαν να την δεχτούν.

Οι Κύπριοι υπέγραψαν το Δημοψήφισμά τους με τέτοια επιτυχία που κανένα γεγονός, πουθενά αλλού δεν πραγματοποιήθηκε με τέτοιο θρίαμβο και πλήρως πλειοψηφικό αποτέλεσμα, σε καμία γωνιά της γης. Οι Κύπριοι απέδειξαν ατράνταχτα, ακόμη μία φορά, πως αποτελούν κομμάτι του Ελληνισμού, από την εποχή των οικισμών της Χοιροκοιτίας με τους Έλληνες Αχαιούς που έφθασαν στο νησί και το εξελλήνισαν μετά τον Τρωικό πόλεμο, έως και σήμερα, στις εποχές μας που όλοι προσπαθούν να πείσουν για το αντίθετο. Ότι δηλαδή ουρανοκατέβατα ήρθαμε σ’ αυτό το νησί, εύκολα και άνετα εγκατασταθήκαμε εδώ διότι θεαθήκαμε από τον ήλιο και το μεσογειακό κλίμα. Αν και η δικαίωση των αγώνων και των πόθων μας, δεν πραγματοποιήθηκαν -ακόμη- πιστεύουμε ακράδαντα ότι θα έρθει και η δική μας και η δική τους ώρα. Πιστεύουμε στη δικαίωση του αγώνα και δε λυγίζουμε, γιατί ο Θεός ήταν πάντα στο πλευρό μας. Γνωρίζαμε εξ αρχής πως σε κάθε εξέγερση οι Έλληνες ήταν ολίγοι, όμως ο Θεός είναι Μεγάλος. Και μας χωράει όλους κάτω από τη χούφτα Του. Έτσι λοιπόν, αναμένουμε κι ελπίζουμε…

Κλείνοντας, το αφιέρωμα για το Ενωτικό Δημοψήφισμα του λαού μας το 1950, παραθέτουμε τα λόγια 18χρονου ήρωα μας, Πετράκη Γιάλλουρου, του πρώτου μαθητή που πότισε με το αίμα του την Ελληνική γη της Κύπρου (ο οποίος φονεύθηκε από τους Άγγλους στις 7 Φεβρουαρίου του 1956 κατά τη διάρκεια μαχητικής διαδήλωσης) τα οποία είπε η μητέρα του, ενόσω αφηγείτο για αυτόν:

“Λόγος του και κουβέντα του, ήταν πάντα η Ελλάδα. Καημός του και πόθος, όνειρο και τραγούδι, η ένωση της Κύπρου μας με την Ελλάδα”.
Αυτά ας σκεφτόμαστε και τίποτα άλλο.

Απλά να ενθυμούμαστε, να αναμένουμε και να ελπίζουμε, πάντοτε όμως προσπαθώντας…