15/01/1950 Ζήτω το Ενωτικό Δημοψήφισμα!

Από το μεγάλο βιβλίο που οι Κύπριοι υπέγραφαν την Ένωση. Το συγκεκριμένο είναι του χωριού Κοκκινοτριμιθιά. Πηγή.

15/01 σήμερα και ολόκληρος ο Ελληνισμός θα πρέπει να γιορτάζει. Είναι σαν σήμερα πριν από 63 χρόνια που για τρίτη φορά ο Κυπριακό λαός αιτήθηκε την Ένωση με την φτωχή του μάνα. Μπορεί η Αγγλία να ήταν μια μεγάλη αυτοκρατορία, να έκανε δρόμους, να οργάνωνε την κρατική διοίκηση της όμως αυτό δεν ήταν τίποτε άλλο από ηγεμονία καθώς στερούσε το δικαίωμα της Αυτοδιάθεσης. Αυτού του αιτήματος το οποίο ο Λαός μέσα στους αιώνες αιτήτο και αυτό απαιτούσε.

Έτσι το Ενωτικό δημοψήφισμα διεξάγεται, από την εκκλησία, από τις 15 μέχρι τις 22 του Γεννάρη για να καταδείξει ότι η συντριπτική πλειοψηφία του Κυπριακού Λαού αιτήτο την Ένωση με την Μάνα Ελλάδα. Το αυτονόητο δηλαδή. Ένας πόθος που κρατούσε για αιώνες από την Ελληνική επανάσταση του '21 μέχρι του '50. Οι Έλληνες της Κύπρου όχι απλά ήξεραν τι ήθελαν αλλά δεν τους ενδιέφερε αν η Μάνα τους ήταν φτωχή και άπορη, το μόνο που τους ενδιέφερε ήτο η Ελευθερία και η απόλαυση της έμπρακτης και επίσης συμβίωσης με τους υπόλοιπους Έλληνες για κοινή πορεία και αλληλεγγύη. 

2013 φέτος και γιορτάζουμε την επέτειο του Ενωτικού Δημοψηφίσματος. Μια επέτειο που σίγουρα ξεχνιέται, ειδικά σήμερα στον βωμό των προεδρικών εκλογών και της ευμάρειας, μια επέτειο που θα έπρεπε να είναι αργία και να εορταζόταν γιατί δόθηκε στον Λαό η ευκαιρία να απαιτήσει το αίτημα του ελεύθερα. 

63 χρόνια μετά και το Δημοψήφισμα φαντάζει τόσο επίκαιρο όσο ποτέ. Μέσα στις κακουχίες και την δυστυχία της οικονομικής κρίσης, από το 60 υπήρχε πάντα η δυστυχία της απομάκρυνσης της Εθνικής Ολοκλήρωσης με την Ελλάδα. Όμως η Ένωση είναι τόσο σημαντική όσο ποτέ ειδικά στις μέρες μας όσο κι αν αυτό ακούγεται ουτοπικό και ίσως για κάποιους ηλίθιο. 

Θα πρέπει να κτίσουμε εμείς η νέα γενιά ένα δυνατό μανιφέστο που θα αφήνει άφωνο κάθε πολιτικάντη που πιστεύει ότι έχει δίκαιο σε αυτά που λέει. Να αφυπνίσουμε κάθε Κύπριο που ζει στην νέα τάξη του νεοκυπρισμού και είναι πεσμένος στην ηττοπάθεια και την μιζέρια. 

Ο τόπος θέλει ελπίδα, την ελπίδα που χάριζαν σε ολόκληρο τον ελληνισμό τα παλληκάρια του '55-'59 που αψηφώντας τον θάνατο και την δυσκολία να κτυπήσουν μια τέτοια αυτοκρατορία ήταν έτοιμοι να βάλλουν στον εχθρό μέχρι θανάτου... για την Ένωση και μόνον. 

Ο τόπος θέλει νέες εναλλακτικές πολιτικές απεγκλωβισμένες από τα άθλια ιδεολογήματα, αλλά αν κτίσει μια νέα ιδεολογία η οποία δεν θα είναι τίποτα άλλα από ιδέες εναλλακτικές. Θα πρέπει οι ιδέες να είναι στο προσκήνιο και όχι οι ιδεολογίες. 

Το μέγα ιδανικό της Ένωσης δεν θα πρέπει να σβήσει, αλλά σε μας εναπόκειται να κρατήσουμε την φλόγα της στις καρδιές μας και μελετώντας αδιάκοπα με μόνο γνώμονα το καλό της Πατρίδος μας να μιλούμε για την ιδέα μας και να επιχειρηματολογούμε. Γιατί σε μας βρίσκεται το δίκαιο, στους ανθρώπους που ασπάζονται τις απόψεις του Μάτση και του Αυξεντίου. Είναι το καλύτερο μνημόσυνο που μπορούμε να κάνουμε στους ηρωικώς αγωνισάμενους για αυτόν τον τόπο. Η αφύπνιση των συνανθρώπων μας ότι ιδεολογίας ή ταυτότητα κομματικής κι αν έχουν. 

Δεν θα πρέπει λοιπόν να μένουμε κλεισμένοι στα δικά μας καβούκια και να ονειροπολούμε αλλά να βγούμε έξω, να αντικρούσουμε κάθε ιδεολογία της ηττοπάθειας και του ραγιαδισμού και να πολεμήσουμε με όπλο μονάχα την καθαρή και τεκμηριωμένη άποψη μας για την αγάπη του τόπου μας, για την ασφάλεια του σε μια Κύπρο αγκαλιασμένη από τον υπόλοιπο ελληνισμό, έτοιμη να αγωνιστεί δίπλα από τον κάθε συνέλληνα για την επίλυση των προβλημάτων της. Των Εθνικών ζητημάτων, είτε αυτό λέγεται Μακεδονικό, είτε της Θράκης. 

Το γιατί η Ένωση πρέπει να μείνει και να αφυπνίζει τις καρδιές μας, γιατί πρέπει να μείνει ένα μεγάλο ιδανικό στην ψυχή μας μπορείτε να το δείτε σε ένα παλαιό μας άρθρο εδώ.

Χρόνια πολλά Έλληνες, σήμερα για τίποτε μην πενθείτε απλά να θυμηθείτε τις ένδοξες στιγμές των αγώνων για Λευτεριά και Ένωση, τον πόθο των προγόνων μας για Ένωση, το κάθε παλικάρι που όταν ξεψυχούσε έλεγε "Ζήτω η Ένωσις".

Σεπτεμβριανά 1955: Μία τουρκική θηριωδία που θέλουν να μας κάνουν να ξεχάσουμε

Οι τάφοι των μεγάλων δωρητών και ευεργετών μετά την βάρβαρη επίθεση των Τούρκων ιερόσυλων.

Σχόλιο Ε.Α.: Προτείνουμε την ανάγνωση του πιο κάτω άρθρου για να δούμε τι πραγματικά έγινε και ποιες ήταν οι τουρκικές βαρβαρότητες. Για ακόμη μια φορά οι Τούρκοι δείχνουν το πραγματικό ΒΑΡΒΑΡΟ τους πρόσωπο. Είναι ένας ακόμα λόγος που ΔΕΝ θέλουμε τον εποικισμό στον τόπο μας, ΔΕΝ θέλουμε να "συμβιώσουμε" με αιμοσταγής βάρβαρους που από στιγμή σε στιγμή μπορούν να γυρίσουν μαχαίρι σε εμάς και στην οικογένειας μας.

Του του Σπύρου Βάιλα

Από την σελίδα Ελληνικές Γραμμές

Η Οθωμανική Αυτοκρατορία που ιδρύθηκε στα εδάφη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας γνωρίζοντας την ανωτερότητα του ελληνικού στοιχείου στην οικονομία, στον πολιτισμό, στην παιδεία, αλλά και την πληθυσμιακή υπεροχή, από την αρχή εφάρμοσε σχέδια αφελληνισμού. Οι διωγμοί, οι μαζικοί εξισλαμισμοί, το παιδομάζωμα, οι σφαγές ήταν τα μέτρα που υιοθέτησαν για την συρρίκνωση του ελληνισμού, ώστε να εδραιωθούν αφού γνώριζαν ότι τα εδάφη που κατέκτησαν δεν τους ανήκαν ποτέ στο παρελθόν. Η Τουρκία σαν διάδοχος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας συνέχισε και συνεχίζει μέχρι σήμερα την ίδια τακτική.

Τα γεγονότα στις 6 και 7 Σεπτεμβρίου 1955 στην Κωνσταντινούπολη και στην Σμύρνη αποτελούν ένα ακόμη μέρος του συνεχούς διωγμού των Ελλήνων. Αφορμή για τo «πογκρόμ» του Σεπτέμβρη του 1955 στάθηκε ο επαναστατικός αγώνας των Κυπρίων τον Απρίλιο του ιδίου έτους εναντίον της Μεγάλης Βρετανίας αφού η τελευταία δεν αναγνώριζε το δικαίωμα του κυπριακού ελληνισμού για αυτοδιάθεση. Η Ελλάδα προσφεύγει στον ΟΗΕ για το Κυπριακό ενώ η Βρετανία συγκαλεί στο Λονδίνο Τριμερή Διάσκεψη εμπλέκοντας έντεχνα στο Κυπριακό και την Τουρκία η οποία είχε παραιτηθεί υπέρ της Αγγλίας από κάθε δικαίωμα της στην Κύπρο από το 1878 όταν είχε πουλήσει το νησί στους Βρετανούς.

Έτσι η Βρετανία κατορθώνει να καταστήσει το Κυπριακό ελληνοτουρκικό πρόβλημα, ενώ η ίδια αναλαμβάνει ρόλο μεσολαβητή ακυρώνοντας τον κυπριακό αγώνα για Ένωση με την Ελλάδα. Παράλληλα υποδεικνύει τις επόμενες πολιτικές κινήσεις καθώς και τις παράλογες απαιτήσεις της Τουρκίας και σε συνεργασία καλλιεργούν το κατάλληλο εχθρικό κλίμα κατά των Ελλήνων. Ο τουρκικός τύπος με ψευδή δημοσιεύματα εξάπτει τον τουρκικό φανατισμό, το σύμπλεγμα κατωτερότητας που πάντα αισθάνονταν οι Τούρκοι έναντι των Ελλήνων μετατρέπεται σε ανθελληνική υστερία.

Η είσοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου φυλάγεται από Τούρκους στρατιώτες. Ο πατριάρχης Αθηναγόρας και οι άλλοι κληρικοί κρατήθηκαν υπό περιορισμό εντός του κτιρίου σαν όμηροι

Αιτία για να ξεκινήσουν οι αθλιότητες του τουρκικού όχλου σε βάρος των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης ήταν η είδηση ότι ανατινάχθηκε το σπίτι του Κεμάλ στην Θεσσαλονίκη από Έλληνες. Στην πραγματικότητα η «βόμβα» είχε τοποθετηθεί από τον Τούρκο φοιτητή στο πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης Οκτάι Εγκίν, ο οποίος ήταν γιος μουσουλμάνου βουλευτή στην Ελληνική Βουλή, σε συνεργασία με το προσωπικό του τουρκικού προξενείου της Θεσσαλονίκης. Τον εκρηκτικό μηχανισμό τον είχε προμηθευτεί από τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίας και εξερράγη στην αυλή του κτηρίου χωρίς να προκαλέσει ζημιές. Πριν ακόμα μεταδοθεί η είδηση από τον τουρκικό τύπο συγκεντρώθηκαν μπροστά στο μνημείο του Κεμάλ στο Ταξίμ της Πόλης πλήθος φανατισμένων και οργανωμένων τούρκων, ενώ φορτηγά αυτοκίνητα μετέφεραν συνέχεια ομάδες κρούσης από άξεστους Τούρκους επαρχιώτες.

Ο πατριάρχης Αθηναγόρας θρηνεί στα συντρίμια της κατεστραμμένης εκκλησίας των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στο Υψομάθειο.

Είναι χαρακτηριστικό ότι το BBC του Λονδίνου μετέδωσε την είδηση της έκρηξης μισή ώρα προτού γίνει αυτή! Το απόγευμα της 6ης Σεπτεμβρίου ένα μαινόμενο πλήθος από 50.000 Τούρκους εξοπλισμένοι με τσεκούρια, ρόπαλα, αξίνες, σιδερένιους λοστούς, σφυριά και μπιτόνια βενζίνης στράφηκε κατά των Ελλήνων της Πόλης και των περιουσιών τους. Οι επιδρομείς φονιάδες υπό την καθοδήγηση της παρακρατικής οργάνωσης «η Κύπρος είναι τουρκική» και με συνθήματα «θάνατος στους γκιαούρηδες», «σφάξτε τους Έλληνες προδότες» και άλλα πολλά επιδόθηκαν σε κάθε είδους βαρβαρότητα. Βιασμοί γυναικών, μικρών κοριτσιών, αλλά και αγοριών, πυρπολήσεις εκκλησιών, οικιών, καταστημάτων, καταστροφή τάφων και κοιμητηρίων, λεηλασίες και κάθε είδους καταστροφή σε ελληνικά ιδρύματα είναι μόνο μερικές από τις βιαιοπραγίες που κράτησαν μέχρι τις πρωινές ώρες της 7ης Σεπτεμβρίου υπό τα βλέμματα της αστυνομίας και του στρατού.

Η πρόσοψη ενός πυρπολημένου σπιτιού Ελλήνων. Οι Τούρκοι έκαψαν και κατέστρεψαν περισσότερα από 2.600 Ελληνικά σπίτια, στην προσπάθειά τους να εξαφανίσουν τον Ελληνισμό της Πόλης

Ο δημοσιογράφος Γ. Καράγιωργας υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας της αγριότητας των τούρκων, σε ομιλία του για τα 40 χρόνια από τα Σεπτεμβριανά περιέγραψε κάποια περιστατικά, μεταφέρω εδώ μόνο δύο.

• Στο Γενή Σεχίρ, ώρα 7 το απόγευμα μέσα στη μέση του δρόμου, ο όχλος περικύκλωσε ένα κοριτσάκι 6 ετών, το παρέδωσε σ΄ έναν ημιπαράφρονα χαμάλη γνωστό ως «γορίλα» και εκείνος παρουσία δύο χιλιάδων ατόμων το εβίασε επανειλημμένως, ενώ το πλήθος ούρλιαζε, «αυτά παθαίνουν οι Έλληνες. Σκότωσέ την, σκότωσέ την την σκύλα την Ελληνίδα».
• Μόλις δόθηκε το σύνθημα της επιθέσεως, κύματα όχλου μπήκαν στην εκκλησία, για να την καταστρέψουν. Μέσα όμως βρισκόταν εκείνη την στιγμή ο αρχιδιάκονος, ο οποίος επιχείρησε να τους εμποδίσει. Οι Τούρκοι άρχισαν να τον ξυλοκοπούν και να προσπαθούν να του βγάλουν τα ράσα. Ο αρχιδιάκονος αντέστη, αλλά υπέκυψε. Από τις φωνές, τα ουρλιαχτά και την φασαρία ανησύχησε η μητέρα του ιερωμένου κι έντρομη έτρεξε στην εκκλησία. Το πλήθος την εκύκλωσε και άρχισε να την κτυπά, ενώ πιο πέρα ο γιος της δεμένος πισθάγκωνα σε μια καρέκλα μετεφέρετο από το πλήθος στην έξοδο. Εκεί αφού τον άφησαν, ανέθεσαν σε έναν αλήτη να τον ξυρίσει χωρίς σαπουνάδα. Όταν τον εξύρισαν, τον μετέφεραν στο καμπαναριό από κάτω και του 'καναν περιτομή. Ύστερα τον άφησαν εξαντλημένο και αιμορραγούντα.

Ο απολογισμός των βάρβαρων επεισοδίων ήταν, ο θάνατος 20 Ελλήνων και ο τραυματισμός άλλων 300 περίπου, ο βιασμός 200 Ελληνίδων - βιάστηκε επίσης ακόμη και έγκυος Ελληνίδα 6 μηνών, μπροστά στα μάτια του άντρα της - και αδιευκρίνιστος αριθμός ανδρών και αγοριών. Η καταστροφή 4348 εμπορικών καταστημάτων, 27 φαρμακείων, 26 σχολείων, 110 ξενοδοχείων, 73 εκκλησιών, 21 εργοστασίων, 3 εφημερίδων και περίπου 2600 οικιών. Όλα τα παραπάνω ήταν ελληνικές ιδιοκτησίες τις οποίες κατέστρεψε ο πολιτισμός του «εξπρές του μεσονυχτίου». Μετά τα επεισόδια η συρρίκνωση του Ελληνισμού στην Τουρκία είναι ραγδαία: από τις 100.000 περίπου Ελλήνων πριν τα επεισόδια δεν θα απομείνουν παρά μόνο λίγες χιλιάδες που δεν θα θυμίζουν σε τίποτα την ευημερούσα ελληνική μειονότητα.

Η βαρβαρότητα της Άγκυρας δεν ήταν η μόνη υπεύθυνη για τα απάνθρωπα αυτά γεγονότα. Η κυβέρνηση του Μεντερές είχε σχεδιάσει τα επεισόδια σε κεντρικό επίπεδο και ασφαλώς με αγγλική προτροπή. Στα βρετανικά αρχεία υπάρχουν έγγραφα τα οποία τονίζουν ότι θα ήταν ωφέλιμο για την Αγγλία ένας ξεσηκωμός στην Πόλη εναντίον των Ελλήνων. Είναι επίσης σημαντικό ότι Άγγλος διπλωμάτης σε τηλεγράφημα που έστειλε στο Λονδίνο από την Αθήνα αναφέρει «αρκεί ένα κτύπημα στο σπίτι όπου γεννήθηκε ο Ατατούρκ στη Θεσσαλονίκη για να προκληθεί μείζονα κρίση στις σχέσεις των δύο χωρών, οι οποίες είναι άριστες αυτή την περίοδο».

Ο πρωθυπουργός Α.Μεντερές προσπάθησε να επιρρίψει τις ευθύνες στους κομμουνιστές αιφνιδιασμένος και αυτός από το μέγεθος της καταστροφής, αλλά και υπό το βάρος του διεθνούς τύπου που πρόβαλε τις τουρκικές θηριωδίες. Την πολιτική της συστηματικής εξόντωσης των μειονοτήτων στην Τουρκία φανερώνει και η κυνική δήλωση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Ισμέτ Ινονού μετά τα γεγονότα, «είναι καλό που δεν αναμείχθηκε το κόμμα μας στα γεγονότα, όμως οι εκδηλώσεις αυτές ήταν πολύ καλά οργανωμένη εθνική ενέργεια και ωφέλιμη για να καθαρίσει η χώρα μας από το ελληνικό στοιχείο, που είναι ένας βραχνάς».

Η ελληνική κυβέρνηση ακολούθησε έναντι της Τουρκίας την πάγια πολιτική που εφαρμόζουν ως σήμερα όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις, περιορίστηκε σε διαβήματα προς την Άγκυρα!

Οι ΗΠΑ θα επιρρίψουν τις ευθύνες για τα γεγονότα της Πόλης στους Τούρκους, αλλά και στους Έλληνες! Επίσης δεν καταδίκασαν τα επεισόδια ούτε εξέφρασαν και την συμπάθεια τους στα θύματα, ενώ αξίωσαν να σταματήσουν οι ελληνοτουρκικές διενέξεις προς χάριν της Βορειοατλαντικής συμμαχίας. Από τότε οι ευαισθησίες των Αμερικανών ως προς τις μειονότητες ήταν επιλεκτικές. Η «αποκατάσταση» της εθνικής μας αξιοπρέπειας έγινε με την έπαρση της ελληνικής σημαίας και την ανάκρουση του εθνικού μας ύμνου στο στρατηγείο του ΝΑΤΟ στην Σμύρνη όπου και εκεί είχαν γίνει ανάλογα επεισόδια σε βάρος των Ελλήνων.

Ο Μεντερές πέντε χρόνια μετά θα ανατραπεί από στρατιωτικό πραξικόπημα, θα δικαστεί μαζί με τον υπουργό εξωτερικών Φ.Ζουρλού, θα κριθούν ένοχοι μεταξύ άλλων και για τα γεγονότα του Σεπτεμβρίου του 1955 και θα καταδικαστούν εις θάνατον δια απαγχονισμού.

Δυστυχώς για την πατρίδα μας, όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις μέχρι σήμερα αρνούνται να δουν την πραγματικότητα σε ότι αφορά την Τουρκία και να αναπροσαρμόσουν την πολιτική τους έναντι αυτής. Αρνούνται ακόμα και να διατηρήσουμε την εθνική μας μνήμη ζωντανή παραποιώντας την ιστορία. Το Τουρκικό κράτος στηρίζεται σε συνεχείς γενοκτονίες και αποτελεί σταθερά απειλητική δύναμη για τον Ελληνισμό.

Σήμερα η Τουρκία προετοιμάζει αργά αλλά σταθερά το έδαφος για ανάλογα γεγονότα στην Θράκη μας. Σήμερα δεν είναι η Βρετανία αυτή που κινεί και σχεδιάζει την τουρκική απειλή στην Θράκη, αλλά οι ΗΠΑ και το αμερικανικό προξενείο στη Θεσσαλονίκη σε συνεργασία με το τουρκικό προξενείο στην Κομοτηνή και με Τούρκους πράκτορες. Αν δεν θέλουμε η Θράκη να αποτελέσει συνέχεια της Κωνσταντινούπολης και της Κύπρου τότε οφείλουμε από σήμερα κιόλας να ενεργήσουμε δυναμικά και αποτρεπτικά.

Βιβλιογραφία
1. Αλησμόνητες Πατρίδες του Ελληνισμού, εκδόσεις «Κεσόπουλος», 2001.
2. Τι στοίχισε στην Ελλάδα η προς αυτή «πολιτική των ίσων αποστάσεων», του Ιωάννη Χολέβα, εκδόσεις «Πελασγός», 1998.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο τεύχος 13 (Σεπτέμβριος 2008) του μηνιαίου περιοδικού Patria.

Τχης(ΜΧ) Σταυριανάκος Σωτήριος

Σχόλιο Ε.Α.: Τα παλληκάρια που έπεσαν για την Κύπρο από την μητροπολιτική Ελλάδα δεν ήταν λίγα. Αυτό δυστυχώς το ξεχνούν οι σύγχρονοι εφιάλτες του Ελληνισμού και της Κύπρου μας. Κάποιοι δυστυχώς θέλουν να το παίξουν και υπερπατριώτες ψευδοαριστεροί και ξεστομίζουν πράγματα τα οποία είναι εκτός πραγματικότητας. Αλλά αυτή είναι η αλήθεια, με αυταπάρνηση τα παλληκάρια της ΕΛΔΥΚ έδωσαν τα πάντα για να κρατήσουν και να καθυστερήσουν τον Τούρκο κατακτητή. Ναι κύριοι ψευδοαριστεροί ήταν Ελλαδίτες όσο κι αν σας ξενίζει και ναι είναι ΗΡΩΕΣ της Κύπρου μας, που τόσο εσείς νομίζετε ότι "αγαπάτε". Μόνο διαβάστε την πιο κάτω σύντομη αναφορά και θα καταλάβετε ότι αυτοί οι Στρατιωτικοί ήταν πραγματικοί Πατριώτες και έδωσαν την ζωή τους για την Κύπρο μας που τόσο οι εμπόροι την μισούνε. ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥ Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΗΡΩΑ!


Γεννήθηκε στο Σκουτάρι Λακωνίας την 11η Ιανουαρίου 1941. Κατατάχθηκε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων την 30η Σεπτεμβρίου 1961, απ' όπου αποφοίτησε την 27η Ιουλίου 1965 ως Ανθυπολοχαγός Μηχανικού.

Στην ΕΛΔΥΚ υπηρέτησε από 6 Αυγούστου 1972 μέχρι 16 Αυγούστου 1974, ως Διμοιρίτης Διμοιρίας Μηχανικού του Λόχου Διοικήσεως.Τχης (ΜΧ) Σταυριανάκος Σωτήριος

Φονεύθηκε την 16η Αυγούστου 1974 κατά τη μάχη του Στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ, κατά την οποία ως επικεφαλής της Διμοιρίας του υπερασπίστηκε με πείσμα και αυταπάρνηση το στρατόπεδο.

Σύμφωνα με μαρτυρίες επιζησάντων φονεύθηκε από βλήμα πυροβόλου τουρκικού άρματος από μικρή απόσταση.

Προήχθη μετά θάνατον στο βαθμό του Ταγματάρχη.

Στιχομυθία του Λοχαγού Σταυριανάκου Σωτηρίου με το Λοχία Πλέσσα Διονύσιο:

Την 16η Αυγούστου 1974, και ενώ βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη η μάχη του Στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ, ο Λοχαγός Σταυριανάκος Σωτήριος, μαζί με τους στρατιώτες του, είναι ανάμεσα στους τελευταίους υπερασπιστές του Στρατοπέδου.

Ένας από αυτούς, ο Λοχίας Πλέσσας Διονύσιος (Λόχος Διοικήσεως / πυροβολητής), βλέποντας τις συνεχείς επιθέσεις του τουρκικού στρατού και τη συντριπτική υπεροχή των Τούρκων με άρματα και πολυάριθμο πεζικό, απευθύνεται στο Λοχαγό του και έχει τη παρακάτω στιχομυθία (αφήγηση του ιδίου):

«Δε μου λες, κύριε Λοχαγέ εμείς εδώ οι λίγοι, τι κάνουμε; Τι παριστάνουμε; Τους 300 του Λεωνίδα; Γιατί όσο και να αντέξουμε, όσο και να κρατήσουμε, σε κάποια στιγμή θα πέσουμε».

Και αυτός του απάντησε:

«Άκουσε να σου πω Λοχία. Είμαστε Έλληνες Στρατιώτες, εδώ είναι Ελλάδα και είμαστε υποχρεωμένοι να πέσουμε μέχρι ενός. Τα άρματα θα περάσουν από πάνω μας».

Αυτός ήταν ο Λοχαγός Σταυριανάκος.
Λίγο αργότερα, σηκώθηκε από τη θέση μάχης που κατείχε για να εξουδετερώσει πολυβολητή επερχόμενου τουρκικού άρματος. Εκείνη τη στιγμή τον βρήκε το φονικό βλήμα.

Αξιούμεν την Ένωσιν της Κύπρου με την Ελλάδαν…15 Ιανουαρίου 2012

Από το μπλόκ Αντίσταση Τώρα

«Να μας αξιώσει ο Θεός στη Μάνα μας να πάμεν,
τζιαι τρώμεν πέτρες των βουνών αν δεν έσιει να φάμεν»

Το ενωτικό δημοψήφισμα του ’50 ζει για να μας υπενθυμίζει πως δενθελήσαμε αρκετά την ΕΝΩΣΗ, δεν ήμασταν αρκετά έτοιμοι να φτάσουμε τοκάλλος της ΕΟΚΑ, του εθνομάρτυρα Κυπριανού, του ΝικόδημουΜυλωνά, του Αυξεντίου, του Γρίβα και του Μάτση. Για κάποιους το 95,7 % της 15^ης Ιανουαρίου 1950 δεν ήταν αρκετό. Ας είναι. Έχουμε τον Καραολή και τον Λένα, τον Παλληκαρίδη και τον Γιάλλουρο. Μας αρκούν…

Ένα είναι το σίγουρο. Όσο και να χτυπιούνται οι ταγοί του τόπου, δεν θαπάρουν ποτέ 95,7% σε οποιεσδήποτε εκλογές, σε οποιοδήποτε δημοψήφισμα. Γι’ αυτό και όλοι αυτοί είναι περαστικοί. Αργά ή γρήγορα θαπεθάνουν. Ποιος θα ξεχάσει όμως τους ήρωες, το αίμα που πότισε τον τόπο μόνο  για την αιώνια ιδέα; Ποιος θα θυμάται τον Χριστόφια σε 150 χρόνια; Ούτε τα δισέγγονα του. Το αιώνιο όμως «Την Ελλάδαν θέλομεν κι ας τρώγομεν πέτρες» θα ισχύει και θα ακούγεται για πάντα, ακόμα και μετά την Ένωση μετά της μητρός Ελλάδος.

Η Ένωση δεν θέλει λόγια βαριά. Δεν πρόκειται να αναλύσουμε γιατί είναι αναγκαίο να ολοκληρωθούμε εθνικά και πως θα γίνει. Οι καιροί ήταν πάνταδύσκολοι. Γι’ αυτό ο Αυξεντίου μας άφησε κληρονομιά το ΓΑΙΜΑΝ τουγια να πάρουμε εκείνη τη σταγόνα που έγραψε ο Μόντης και ναμπολιάσουμε το δικό μας, ο οποίος συνέχισε απορημένος αν θα πετάξουμε τον χάρακα και το αγαπημένο αναμνηστικό σκουφί του Γυμνασίου.

Παππού Μόντη, δεν θα σκίσουμε τα παλιά μας τετράδια που ‘ταν γεμάτα «ΕΝΩΣΗ». Ούτε θα πετάξουμε τα άλλα με τις ελληνικές σημαίες. Ο τόπος μας φωνάζει και ψάλλει για την Ένωση. Το αίμα των νεκρών μας είναι πιο βαρύ απ’ όλους που θέλουν να μας απομακρύνουν από τη μάνα μας. Και η ΕΝΩΣΗ (δυστυχώς για κάποιους) είναι γραμμένη με κόκκινα γράμματα…

Ίων Δραγούμης: Ο εκφραστής του Ελληνικού εθνισμού

 Στα δύσκολα χρόνια που διανύουμε ως Έθνος, ο μεγάλος οραματιστής Ίων Δραγούμης θα πρέπει να είναι ο φάρος και ο σηματοδότης μας, καθώς μέσα από την μελέτη του έργου του θα βρούμε όλες τις απαντήσεις στα προβλήματα που μας απασχολούν σήμερα ως εθνική-κοινωνική οντότητα. Διότι ο Δραγούμης, όπως είπε και ο καθηγητής Χρήστος Γούδης, είναι πάντα επίκαιρος. Ειδικά για εμάς τους Έλληνες νέους , ο Δραγούμης θα πρέπει να καταστεί ο πολιτικός και ιδεολογικός μας πατέρας και αυτό θα το εξηγήσω στη συνέχεια.

Προτού, όμως, κάνω αυτό, θα ήταν φρόνιμο να πω με δυο λόγια ποιος ήταν. Ο Ίων Δραγούμης, γόνος μεγαλοαστικής οικογένειας (ο πατέρας του Στέφανος διετέλεσε πρωθυπουργός της Ελλάδας), γεννήθηκε στην Αθήνα στις 2 Σεπτεμβρίου 1878 και σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ενώ σε ηλικία 19 ετών κατετάγη εθελοντής στον ατυχή πόλεμο του 1897. Ακολούθησε καριέρα στο διπλωματικό σώμα και υπό την ιδιότητα του αυτή διορίστηκε ως πρέσβης και πρόξενος σε πολλές πόλεις. Το 1915 παραιτήθηκε και πολιτεύθηκε, και τον ίδιο χρόνο εξελέγη βουλευτής. Ο Δραγούμης, στη δίνη του εθνικού διχασμού που ακολούθησε, δολοφονήθηκε για τις ιδέες του από παραστρατιωτικούς βενιζελικούς  -πολιτικούς του αντιπάλους- στις 30 Ιουλίου 1920.

Όμως, εκείνο που μας ενδιαφέρει σε αυτό το άρθρο είναι να εξετάσουμε και να γίνουμε στο ελάχιστο κοινωνοί των ιδεών του Δραγούμη. Όπως είπα και πιο πάνω, ο Δραγούμης έδωσε απαντήσεις μέσα από το συγγραφικό του έργο, αλλά και από το βίο του σε όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο Ελληνισμός σήμερα. Για το Δραγούμη η «Ελευθερία» και ο «Πολιτισμός» είναι οι κύριοι πυλώνες της ιδεολογίας του και της πολιτικής του σκέψης. Πώς, όμως, εννοούσε αυτούς τους όρους; Την ελευθερία την εννοούσε ως εθνική ελευθερία αυτοδιάθεσης των υποδούλων Ελλήνων, αλλά και ως ελευθερία στο επίπεδο της προσωπικής αυθυπαρξίας του ανθρώπου. Θεωρεί πως Έθνος και Πολιτισμός είναι άρρηκτα συνδεδεμένα:  «Ποιος είναι ο τελικός των εθνών, πες τον προορισμό, πες τον αποστολή; Ο πολιτισμός! Να ένα έργο άξιο για τα έθνη, έργο αληθινά ανθρώπινο. Να η δικαιολογία των εθνών. Να πώς τα έθνη είναι χρήσιμα στην ανθρωπότητα και να πού έσφαλλε ο Μαρξ πολεμώντας τα έθνη. Πολιτισμούς γεννούν τα έθνη και αυτά μονάχα. Δε φθάνει όμως να είναι ένα έθνος πολιτισμένο, πρέπει να είναι πολιτισμένο και από δικό του πολιτισμό. Σε αυτό λοιπόν χρησιμεύουν τα έθνη. Οι πολιτισμοί γεννιούνται ο καθένας σε κάποια πατρίδα, σε κάποια εποχή  και σε κάποιο έθνος. Έξω από αυτά δεν μπορεί να σταθεί πολιτισμός».

Ο Ίων Δραγούμης ήταν βαθιά πατριώτης και δεν περιοριζόταν στα ευχολόγια και στη θεωρία. Ο πατριωτισμός του ήταν έμπρακτος και εκδηλωνόταν σε κάθε φάση της ζωής του. Γι’ αυτόν προείχε η πατρίδα και πολλές φορές αυτή η «εμμονή» του, τον οδηγούσε και σε συγκρούσεις με οικεία του πρόσωπα. Μένοντας πιστός στη γραμμή του Μακρυγιάννη, που μιλούσε πάντοτε για το «εμείς» και όχι το «εγώ», θεωρούσε ότι  «τα πρόσωπα δεν παίζουν κανένα ρόλο όταν πρόκειται να σώσουμε την πατρίδα». Έλεγε χαρακτηριστικά αυτός ο μεγάλος Έλλην:  «Ο καθένας πρέπει να φαντάζεται πως αυτός πρέπει να σώσει το έθνος του. Να μην κοιτάζω τι κάνουν οι άλλοι και να φαντάζομαι μόνον πως εγώ έχω το μεγάλο χρέος της σωτηρίας. Δεν είναι εύκολο να πείσεις ένα έθνος. Εγώ βλέπω τόσα πράγματα που πρέπει να γίνουν και όμως οι άλλοι Έλληνες τα βλέπουν αλλιώς. Αν είμαι δυνατός θα τους πείσω».

Ανάλωσε λοιπόν τη μικρή σε διάρκεια ζωή του στην αφύπνιση των Ελλήνων και στη διαμόρφωση ενός υγιούς ελληνικού εθνικισμού, όπου θα ελευθέρωνε τους υπόδουλους αλύτρωτους Έλληνες και θα δημιουργείτο ένα ελληνικό κράτος όπως το οραματιζόταν, που θα έφτανε από της Κύπρου το νησί μέχρι το Μοναστήρι και την Βόρειο Ήπειρο, με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη. Ο εθνικισμός για τον μεγάλο Έλληνα διανοούμενο  «είναι μορφή ενέργειας. Όλοι λοιπόν οι ενεργητικοί άνθρωποι είναι εθνικιστές, είτε το ξέρουν είτε όχι. Ο διεθνιστής είναι στοιχείο θανάτου για το έθνος του».

Ο Δραγούμης ήταν μια φυσιογνωμία με τεράστια εμβέλεια και κύρος, που όμοιά της ίσως να μην συνάντησε η ελληνική διανόηση από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους και εντεύθεν. Είναι φυσικό, λοιπόν, να μην μπορούμε μέσα από ένα άρθρο να πιάσουμε όλες τις πτυχές του έργου και των παρακαταθηκών που μας έχει αφήσει. Το κείμενο αυτό έχει στόχο το σκίρτημα όλων εμάς, να μελετήσουμε τον Δραγούμη και κυρίως να κάνουμε βίωμά μας τις παρακαταθήκες του, όπως έκανε και ο ίδιος θυσιάζοντας ακόμα και την ζωή του. Τελειώνοντας, παραθέτω την «Νεκρική Ωδή» του Κωστή Παλαμά προς  τιμή του Ίωνα Δραγούμη, όπως δημοσιεύθηκε στον ελληνικό τύπο λίγες μέρες μετά την δολοφονία του:

«Λευκή ας βαλθεί όπου έπεσες Κολώνα

(πως έπεσες, γραφή να μην το λέει)

Λευκή με της πατρίδας την εικόνα

Μόνο εκείνη ταιριάζει να σε κλαίει,

Βουβή, μαρμαρωμένη να σε κλαίει!»

Υ.Γ: Σήμερα όντως στον τόπο της θυσίας του, στην Λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας στην Αθήνα, υπάρχει μια λευκή μαρμάρινη κολώνα, που μας θυμίζει αυτόν τον μεγάλο Έλληνα.

Καζαμίας Αντώνης

Μεταπτυχιακός Φοιτητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Κύπρου


από το νέο "Προπύργιο" εκφραστικό όργανο του Μετώπου Κυπρίων Φοιτητών Η.Β.

Κυπραίος ο διαχρονικός Έλλην στα βάθη των αιώνων

Κυπραίος βρακάς υποδέχεται την ΕΛ.ΔΥ.Κ στην Κύπρο γονατιστός

Σκοπός μου δεν είναι να επαναλάβω τα αυτονόητα. Δηλαδή, ότι οι Κύπριοι είναι Έλληνες κ.ο.κ. Αυτά τα ξέρουμε, τα ξέρουν - ακόμη και αυτοί που το αμφισβητούν - και γενικότερα είναι αποδεχτό. Όποιος δε επιχειρεί να διαψεύσει το αυτονόητο για μένα απλά είναι ανιστόρητος ή θύμα προπαγάνδας.

 Σκοπός λοιπόν αυτού του μικρού άρθρου είναι να τονίσουμε το ελληνικό στοιχείο σε αυτόν τον άνθρωπο που λέμε στην καθημερινότητα τα μας Κυπραίο και να μπούμε στην καθημερινότητα του Κυπραίου για να δούμε τελικά ότι ό,τι κυπριακό είναι Ελληνικότατο!

 Από τα βάθη των αιώνων λοιπόν οι Κύπριοι αναζητούσαν την ελευθερία τους που αυτό σήμαινε γι αυτούς η Ένωση με τον μητροπολιτικό ελληνισμό. Γι αυτούς ήταν αδιανόητο οι Έλληνες να μην είναι χωρισμένοι και επιδίωκαν το αυτονόητο.

 Δεν θα σταθούμε στα ίδια, τα είπαμε αρκετά και θα τα λέμε συνεχώς. Το σημαντικό που παρατηρώ όμως είναι ότι ένας Έλληνας και δεν το κάνει απλά να νοιώθει Έλληνας. Ή είναι ή δεν είναι. Αν νοιώθει ή όχι είναι δικό του πρόβλημα που σε κάποια μέρα θα το ξεκαθαρίσει.

 Ο Κύπριος φημίζεται για την αγωνιστικότητα του. Έτσι έμαθε να επιβιώνει από τον καιρό που υπήρξε σε αυτό το νησί καθώς όπως όλοι ξέρουμε πάντοτε ήμασταν υπό κατοχή αλλοφύλων. Έτσι ο Κύπριος για να επιβιώσει θα έπρεπε να αγωνιστεί.

Στις μέρες μας βέβαια το αγωνιστικό πνεύμα αποχαυνώθηκε και έτσι οι Κύπριοι (και γενικότερα και οι υπόλοιποι Έλληνες εκτός Κύπρου) το μόνο που μας νοιάζει - σε γενικές γραμμές - είναι το πως θα ντυθούμε, σε ποιο κλαμπάκι θα ρεμβάσουμε και τελικά να βρούμε έναν νόημα σ' αυτή την ζωή γεμάτη χλιδή.

Το σίγουρο όμως σε αυτή την υπόθεση είναι ότι τελικά ο κάθε Έλληνας κρύβει μέσα του μια αγωνιστικότητα. Δυστυχώς για να βγεί από μέσα του θα πρέπει να κτυπηθεί σοβαρά και να νοιώσει ότι χάνεται, ότι κινδυνεύει.

Ένα παράδειγμα είναι πρόσφατο. Στο προεδρικό για παράδειγμα περίπου 30 000 κόσμου ήταν έξω διαμαρτυρόμενο. Δεν είναι τυχαίο και ούτε είναι μεμονωμένο όπως προσπαθούσαν να το παρουσιάσουν διδακτορικές εφημερίδες που όποτε είναι του Πολυτεχνείου θυμούνται να είναι αριστεροί.

 Επίσης αντίστοιχα και στην Αθήνα το σύνταγμα, όπου μια μέρα μαζεύτηκε ένα εκατομμύριο λαού έξω από το σύνταγμα να ζητά τα αυτονόητα.

 Μα αυτά δεν γίνονται όπου κι όπου, αυτά έγιναν στην Κύπρο! Γι αυτό ο Κύπριος - Κυπραίος στην καθ' ομιλουμένην - κρατά γερά τις ελληνικές του ρίζες οι οποίες δεν είναι άλλες από την αγωνιστικότητα, τις παραδόσεις, την Ορθοδοξία, την πολιτιστικήν του κληρονομιάν και φυσικά την διάλεκτο!

 Και η διάλεκτος είναι ένα πολύ σημαντικό θέμα που θα θέλαμε να εστιαστούμε για λίγο.

 Λοιπόν όλοι αυτοί οι οποίοι το παίζουν και πολύ "Κυπραίοι" και όχι δήθεν Έλληνες χρησιμοποιούν όπως όλοι οι άλλοι Έλληνες της Κύπρου την κυπριακήν διάλεκτο. Που αποτελεί μια διάλεκτο Ελληνική. Και δεν είναι απλά ελληνική αλλά κρατάει λέξεις ελληνικότατες από την αρχαιότητα τις οποίες οι Ελλαδίτες ούτε κατά διάνοιαν τις χρησιμοποιούν. Ένα παράδειγμα είναι ο "στρούθος" στην νεοελληνική σπουργίτης το οποίοι είναι αρχαίο.

 Σημαντικό είναι να αναφέρουμε ότι την κυπριακή μας διάλεκτο προσπαθούν να εκμεταλλευτούν και επαναπροσεγγιστές και αυτοί που μιλούν για την ανύπαρκτη ελληνοτουρκική φιλία. Αυτοί λένε ότι υπάρχουν και τούρκικες λέξεις στην διάλεκτο και κατ' επέκταση έχει μέρος τούρκικο η διάλεκτος μας.

 Ξεχνούν όμως ότι όποια τούρκικη λέξη κι αν υπάρχει είναι ελληνοποιημένη. Δηλαδή, για παράδειγμα το μουχτάρης (από την λέξη muhtar) έχει μεν τούρκικη ρίζα όμως είναι καθαρά ελληνοποιημένη λέξη στην τελική καθώς περιλαμβάνει το -άρης στο τέλος.

 Επίσης, σημαντικό είναι να αναφέρουμε το εξής από Ετυμολογικό Λεξικό της ομιλουμένης κυπριακής διαλέκτου: "Η κυπριακή διάλεκτος με τη διατήρηση της προφοράς των διπλών συμφώνων και το τελικού "ν" στα ουδέτερα και στην αιτιατική των ονομάτων πλησιάζει περισσότερο προς την αρχαίαν Ελληνική από οποιαδήποτε άλλη Νεοελληνική διάλεκτο. Αν προσθέσουμε και τις πάρα πολλές αρχαιοελληνικές λέξεις, που διαφυλάττει στο γέρικο κορμό της, τότε θα διαπιστώσουμε την Ελληνικότητα των ανθρώπων που την μιλούν"

 Δηλαδή θεωρώ κάποιον ανιστόρητο και ανίδεο να προσπαθεί να εξηγήσει ότι η κυπριακή διάλεκτος είναι μείγμα και δεν είναι ελληνική. Δυστυχώς στην Κύπρο μάθαμε να μην ξέρουμε τίποτα και να τα ξέρουμε όλα.

 Πιο πάνω παρουσίασα γενικά κάποια στοιχεία που μας κάνουν να δούμε έτσι πολύ γενικά την διαχρονικότητα του Έλληνα της Κύπρου.

 Τέλος θεωρώ ότι αν κάποιο προσπαθούν να κτυπήσουν τον Ελληνισμό της Κύπρου και προσπαθούν να εξουδετερώσουν την ελληνικότητα τους τότε είναι επόμενο η Κύπρος να χαθεί. Ίσως οι αλλόφυλοι που θα κατοικήσουν ή που κατοικούν (όπως οραματίζονται οι ανθέλληνες) να της αλλάξουν και όνομα αφού θα είναι ξένοι ουσιαστικά σε ένα ελληνικό νησί.

Έφυγε ο Νεοκλής Σαρρής

Νεοκλής Σαρρής "Που βρίσκεται η Κύπρος;"

 Την τελευταία φορά τον είχαμε δει σε μια εκδήλωση στην δημοσιογραφική εστία. Εκείνη την φορά τον κάλεσαν να μιλήσει από "video conference" για να μας εξηγήσει (όπως ήξερε πολύ καλά να κάνει) τις μεθοδεύσεις της Τουρκίας και τις στρατηγικές της.

 Θεωρείτο τόσο σπουδαίος πάντα, που δεν χόρταινες να τον ακούσεις, ξεσήκωνε ουσιαστικά τα πλήθη με τον χαρακτηριστικό τρόπο ομιλίας του, με τον αυθορμιτισμό του σε "εγκλώβιζε" και δεν ήθελες να σταματήσεις να τον ακούς.

 Ο λόγος για τον Νεοκλή Σαρρή, αυτόν τον άνθρωπο ο οποίος αγωνίστικε έμπραχτα για την Ελλάδα και τα δίκαια της. Ο άνθρωπος ο οποίος ήταν απαραίτητος για την διεξαγωγή αγώνα ενάντια στον Τούρκο κατακτητή και εισβολέα, γιατί; Γιατί ήξερε τον Τούρκο από μέσα.

 Ήταν τουρκολόγος και γνώριζε άπταιστα την τουρκική γλώσσα, μετείχε μάλιστα και σε πολιτικό κόμμα στην Τουρκία. Η ενασχόληση του με την πολιτική σε εκείνο τον χώρο τον έκανε να ξέρει από μέσα την νοοτροπία και την στατηγική των Τούρκων.

 Θυμάμαι σε μια ομιλία του όταν μας ανέλυε την τουρκική πολιτική και νοοτροποία και πως η νοοτροπία του Τούρκου εναρμονίζεται με την πολιτική. *1

Αυτός ήταν ο Νεοκλής Σαρρής ένας πραγματικός αγωνιστής ο οποίος ανέλυε και εξηγούσε όσο κανένας άλλος το έκτρωμα της Διζωνικής Ομοσπονδίας βάζοντας έτσι γυαλιά σε κάθε σημερινό πολιτικάντη υπερασπιστή της. Ένας άνθρωπος που αγωνίστικε για το έκτρωμα Αναν ο οποίος έλεγε μεταξύ άλλων: "Αν είναι κάτι για το οποίο θα είμαι πάντοτε περήφανος όταν με ρωτήσουν τι έκανες στη ζωή σου, είναι ότι έβαλα και έγω το λιθαράκι μου στην αποτροπή του σχεδίου Ανάν στην Κύπρο. Αυτό θεωρώ την καλύτερη υστεροφημία μου."

Για το έκτρωμα της διζωνικής εξηγούσε παραστατικά: "Αν οι Ελληνοκύπριοι αποφασίσουν να κάνουν Ομοσπονδία στην Κύπρο θα πρέπει να διαλέξουν από τώρα δύο εποίκους από την Ανατολία για να συντηρούν.Η Ομοσπονδία στην Κύπρο είναι σαν να βρίσκεις τη γυναίκα σου με τον εραστή της στο σπίτι σου και μετά τον χωρισμό την παίρνεις τηλέφωνο και την παρακαλείς να γυρίσει πίσω μαζί με τον εραστή της και όλα τα έξοδα πληρωμένα"

Επιστήμονας πραγματικός, ο Νεοκλής Σαρρής ήταν καθηγητής της Κοινωνιολογίας της Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και ήταν απόφοιτος της Μεγάλης του Γένους Σχολής.

Ο Νεοκλής Σαρρής σπούδασε στα Πανεπιστήμια Κωνσταντινούπολης, Αθηνών και Γενεύης. Διετέλεσε σύμβουλος επί των πολιτικών υποθέσεων του Αοιδιμου Οικουμενικού Πατριάρχου Κύρου Αθηναγόρα. Διαδέχθηκε τον Ιωάννη Ζίγδη στην Προεδρία της Ένωσης Δημοκρατικού Κέντρου (ΕΔΗΚ.

Έχει διατελέσει καθηγητής παραγωγικών και ανωτέρων Σχολών του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας. Ως πολιτικός αναλυτής και αρθρογράφος ασχολούταν ιδιαίτερα με τα ελληνοτουρκικά θέματα.


 Ο Νεοκλής Σαρρής έφυγε εψές τα ξημερώματα σε ηλικία 71 χρονών από καρκίνο.

Ας είναι αιωνία σου η μνήμη μεγάλε δάσκαλε κι ας είμαστε άξιοι συνεχιστές του έργου σου.

*1[Η "Εθνική Αντίσταση" παραθέτει αποκλειστική ομιλία του Νεοκλή Σαρρή στα πλαίσια της Ημερίδας με θέμα: ''Είναι η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία συμβατή με τα ανθρώπινα δικαιώματα'' στις 31-01-09. H ομιλία του είχε θέμα: Το αναξιόπιστο της Τουρκίας μέσα από ιστορικά δεδομένα] Θα την κατεβάσετε από εδώ]